شاد ازو باش و زیرک از دینش

تا بیابی رضا و تمکینش

ملک تن را خرابی از کینش

ملک جان را عمارت از دینش

تو بدین چشم مختصر بینش

چون توانی بدیدن آن دینش

کرده دست عنایت دینش

متحلّی به عقد تمکینش

چراغ‌افروز چشم اهلِ بینِش

طراز کارگاه آفرینش

گر اندیشه کنی از راه بینش

به عشق است ایستاده آفرینش

جهان خرم شد از نقش نگینش

فروخواند آفرینِش آفرینَش

به نام روشنایی‌بخش بینش

که روشن‌چشم از او گشت آفرینش

به حکم اوست در قانون بینش

تغیُّر‌های حال آفرینش

ملک چون دید کآمد نازنینش

ستد داد‌ِ شکر از انگبینش

جوابش داد کای باریک‌بینش

جهان جان و جان آفرینش

خدا‌بین شو که پیش اهل بینش

تنُک باشد حجاب آفرینش

ز مهرش باز گویم یا ز کینش

ز دانش یا ز دولت یا ز دینش

قیاسی باز گیر از راه بینش

حد و مقدار خود از آفرینش

زهی سلطان سواری که‌آفرینش

ز خاک او کشد طغرای بینش

چو دریا‌یی ز گوهر کرده زینش

نگشته وهم کس زورق نشینش

موید نصره‌الدین کافرینش

ز نام او پذیرد نور بینش

ای خاک تو توتیا‌ی بینش

روشن به‌تو چشم آفرینش

ای ناظر نقش آفرینش

بردار خلل ز راه بینش

سررشتهٔ راز آفرینش

دیدن نتوان به چشم بینش