چو خربندگان جامه‌های گلیم

بپوشید و بارش همه زر و سیم

شد آن پادشا بچه لرزان ز بیم

هم‌اندر زمان شد دلش به دو نیم

و گر هیچ درویش خسپد به بیم

همی جان فروشی به زر و به سیم

بشد دایه لرزان پر از ترس و بیم

ز طایر همی شد دلش بدو نیم

دگر را فروشم به زر و به سیم

به قیصر پناهم نپیچم ز بیم

فروشید گوهر به زر و به سیم

زن بیوه و کودکان یتیم

دگر کودکانی که بینی یتیم

پدر مرده و مانده بی زر و سیم

همه شهر ایران ز کارش به بیم

از اندیشگان دل شده به دو نیم

بیاورد پس مشکهای ادیم

بگسترد و شادان برو ریخت سیم

سدیگر به کپان بسختید سیم

زن بیوه و کودکان یتیم

ز ما کس مباشید زین پس به بیم

اگر کوه زر دارد و گنج سیم

نخواهند نیز از شما زر و سیم

مخسبید زین پس ز من دل ببیم

از ایشان بدی شهر ایران ببیم

نماندی بکس جامه و زر و سیم

وگر خود بود آنک خوانیم خیم

که با او ندارد دل از دیو بیم

چنین داد پاسخ که هر کو ز بیم

بوَد ایمن و باشدش زر و سیم

همه پادشاهی شود بر دو نیم

خردمند ماند به رنج وبه بیم

ندارم به گنج اندرون زر و سیم

به گاه پرستش بپوشم گلیم

اگر من سزاوار شاهی نیم

مبادا که در زیر دستی زیم

نیامد به دل‌ش اندرون ترس و بیم

دل شیر دربیشه شد بدو نیم

سنان سر نیزه شد به دونیم

دل مرد بی‌راه شد پر ز بیم