مرا بی روی تو ناله ندیمست

دریغ هجر در جانم مقیمست

وگر تنها روم راهم به بیمست

که کوه از برف همچون کان سیمست

ز خوبان توسنی رسم قدیم‌ست

چو مار آبی بود زخمش سلیم‌ست

مرا این سوختن سوری عظیمست

که سوز عاشقان سوزی سلیمست

ز شاهت گر امید زرّ و سیمست

دل و جان ترا پیوسته بیمست

بجانش نزد این دلخسته بیمست

چه گویم چون گناه او عظیمست

بدو گفت این عذاب من کالیمست

برای دانگی مال یتیمست

چو پیشانی او میدانِ سیمست

گر از زلفش کنم چوگان چه بیمست

چو در میمی که میگویی دو میمست

بهر یک میم یک عالم مقیمست

جهان عشق دریای عظیمست

سفینه چیست عقلی بس سلیمست

مرا تا عشق تو در دل مقیمست

کنار من پر از دُرّ یتیمست

اگر عفوم کند لطفی عظیمست

که دل درمعرض امّید و بیمست

مرا باری دل از هیبت دو نیمست

که میدانم که این کاری عظیمست

محمد(ص) با علی اینجا مقیمست

از ان ذرات کل با ترس و بیمست

همه حوران در اینجامان ندیمست

خدای ما کریمست و رحیمست

حضور عشق جنّات نعیمست

در اینجاگه چه جاس ترس و بیمَست

مر عاشق را ز ره چه بیمست

چون همره عاشق آن قدیمست

از رفتن جان چه خوف باشد

او را که خدای جان ندیمست

اندر سفرست لیک چون مه

[...]

بره اندر یکی حصن قدیمست

که ساکن اندرو صدری کریمست

گر دردمند گردد دل، دولتی عظیمست

چون دردمند او شد، دل بعد از آن سلیمست

در راه عشق و وحدت حیرانی است و حیرت

امید در نگنجد، چه جای ترس و بیمست؟

بعد از وفات دانی احوال جان چه باشد؟

[...]

ملامت را بمان، چه جای بیمست؟

که روح القدس جانت را ندیمست

اگرچه راه دشوارست آخر

که امداد از مددهای کریمست

تو عاشق باش و طور عاشقی ورز

[...]