نگردد بر وفا رامین پشیمان

نه هرگز بشکند با دوست پیمان

مکن رامین که بازآیی پشیمان

گسسته دوستی بشکسته پیمان

بوره ای دل بوره باری بشیمان

مکه کاری کز آن گردی پشیمان

یه دو روزی بناکامی سرآریم

باشه روزی که گل چینیم بدامان

بوره منت بریم ما از کریمان

بکشیم دست از خوان لئیمان

کریمان دست در خوان کریمی

که بر خوانش نظر دارند کریمان

زدست مو کشیدی باز دامان

ز کردارت نبی یک جو پشیمان

روم آخر بدامانی زنم دست

که تا از وی رسد کارم بسامان

یک روز بپرسید منوچهر ز سالار

کاندر همه عالم چه به ای سام نریمان

او داد جوابش که در این عالم فانی

گفتار حکیمان به و کردار ندیمان

شد شاه ز کار خود پشیمان

غمگین شد و گفت با ندیمان

انگیخته غفر چون کریمان

سه قرصه به کاسهٔ یتیمان

چنان درخواب دید آن شمع ایمان

که شمعون بود در جنت خرامان

چو آن دیوانهٔ بی خان و بی مان

بدید آن خیلِ خود بین را خرامان

خطابش آمد از درگاهِ ایمان

که گر می‌بایدت ملک سلیمان

به باد سرد از جان کریمان

به آب گرم از چشم یتیمان

تو در دل دار عشق او چو سلمان

که تا یابی حقیقت اصل ایمان

ترا باشد رفیق نیک ایمان

به این عالم تو باشی چون سلیمان

کنون هستیم از کرده پشیمان

که کرم و مور باشدمان ندیمان

ترا خوانند جان اینجا حکیمان

کجا دانندت اینجاگه لئیمان

خدایا فضل کن گنج قناعت

چو بخشیدی و دادی ملک ایمان

گرم روزی نماید تا بمیرم

به از نان خوردن از دست لئیمان

بسی دیدم کمرهای کریمان

همه در یتیمش از یتیمان

جدا صف‌های هندو ز اهل ایمان

چو گرد بخل ز آثار کریمان

که با خسرو چو شیرین بست پیمان

که این بلقیس گردد آن سلیمان