اشرف ابریشمی چو کرمک پیله

عمر بتزویر میگذارد و حیله

از پی دانگی چهار و سه زند از سر

بر تن پنگان ز کعبتین هلیله

بود از صدف دگر قبیله

ناسفته دُریش هم طویله

شخصی دو ز خِیل آن جمیله

گفتند به شاه آن قبیله

از نوش لبان آن قبیله

گردش چو گهر یکی طویله

دستش به ایادی جمیله

انگشت نمای هر قبیله

گفتند که در فلان قبیله

ماهیست چو حور عین جمیله

با گور و گوزن همطویله

با دیو و پری ز یک قبیله

یاری بودش در آن قبیله

قایم به مساعی جمیله

گفتی که به کین آن قبیله

داریم هزار کید و حیله

همسایه لیلی آن جمیله

می بود زنی نه زان قبیله

آمد پدرش بدان وسیله

همراه سران آن قبیله

رو کرد به سوی آن قبیله

از بهر وصال آن جمیله

یکسر همه اهل آن قبیله

از صدق درون برون ز حیله

کنند از شیهه شیون در طویله

تو گوئی مرده لیلی در قبیله

ز شورش جامه چاک و مو فتیله

درختان گرد او اهل قبیله

دوان آمد شبان سوی قبیله

بگفت آن را که کارش بود حیله

زده چون نوجوانان قبیله

ز برگ خود اتاقه نخل کیله

اگر زنجیر نبود در طویله

نمی استد چو مجنون در قبیله

به شبرنگش چه سان سنجم ز حیله

که نبود با شبه، در هم طویله

هجوم مردمان اندر مَسیله

مثال جو بود کاید به کیله