دوشم شبی خجسته بد و مجلسی ظریف

عیشی چو روح روشن و وقتی چو جان نظیف

بگذاشتم به شادی تا روز عمر خویش

با دلبری مساعد و با باده لطیف

باده مرا موافق و نزهت مرا شریک

[...]

تو چنین فربه و آکنده چرایی پدرت

هندویی بود یکی لاغر و خشکانج و نحیف

چون کنم‌چون‌من‌حزین ضعیف

پای‌ بندم در این سواد کثیف

من مسکین مستمند ضعیف

باغم و محنتم ندیم و حریف

بامن پیوسته تازه روی و لطیف

تا شوی در میان جمع حریف

آفریدت ز صنع در تکلیف

کرد فضلش ترا به خود تعریف

هست حق را ز بهر جان شریف

اندر اثناء حکم صنع لطیف

از پی سائلی به یک دو رغیف

سورت هل اتی ورا تشریف

آن سخنها که در ضیافت و ضیف

بفرستاد سوی سهل حنیف

چون بهار است بر وضیع و شریف

منصف و خوب‌رو و پاک و لطیف

بندهٔ او شده وضیع و شریف

عالم و عارف و وجیه و عفیف

پدر و مادر جهان لطیف

نفس گویا شناس و عقل شریف

در اضافت سوی زمانه لطیف

به اضافت به سوی عقل کثیف

ای بلندان به عقل و جان شریف

مکنید آن بلندی را تصحیف

گردد از رای ناصواب و سخیف

خیره بسیار خوار گرد کنیف

اندرین موضع ای جوان ظریف

آن به آید که اوست مرد عفیف

دید در گوشه‌ای خار نحیف

اندکی زان ترنجبین لطیف

زانکه نفس ارچه گوهریست شریف

کار او باطل است و رای سخیف

چیست لذّت ز عمر با تکلیف

همه با هم رقیب و خصم و حریف

قبلهٔ دانش است و جان شریف

کس چنو نیست بردبار و لطیف