گرفت از گرامی نبرده گریغ

گرامی کفش بود برنده تیغ

دریغ آن گو شاهزاده دریغ

چو تابنده ماه اندرون شد به میغ

مترسید از نیزه و گرز و تیغ

که از بخش‌مان نیست روی گریغ

جهان ویژه کردم به برنده تیغ

چرا دارد از من دل شاه میغ

گه بزم زر و گه رزم تیغ

ز خواهنده هرگز ندارد دریغ

نه گرز و کمان یادت آید نه تیغ

نه بیند ره جنگ و راه گریغ

ندارم ازو گنج و گوهر دریغ

نه برگستوان و نه گوپال و تیغ

ازو نیستی گنج و گوهر دریغ

نه برگستوان و نه گوپال و تیغ

همی گرز بارید و پولاد تیغ

ز گرد سپاه آسمان گشت میغ

اگر خاک داری تو از من دریغ

نشاید سپردن هوا را چو میغ

نشاید که داریم چیزی دریغ

ز دارندهٔ لشکر و تاج و تیغ

زبانش به کردار برنده تیغ

به چربی عقاب اندر آرد ز میغ

ز زرین ستام و ز گوپال و تیغ

ز فرزند چیزش نیامد دریغ

که دستم نبیند مگر دست تیغ

به جنگ آفتاب اندر آرم به میغ

که در پی میانش ببرم به تیغ

وگر داستان را برآید به میغ

ندارد ز کس روشنایی دریغ

چو بگذارد از چرخ گردنده میغ

ز بس نیزه و گُرز و کوپال و تیغ

توگفتی همی سنگ بارد ز میغ

ز ژوپین وز نیزه و گُرز و تیغ

تو گفتی ندانند راه گریغ

ازین هر دو چیزی ندارد دریغ

که بهر نیامست گر بهر تیغ

دگر سوی گو رفت با گرز و تیغ

که از شاه جان را ندارم دریغ