همان جوشن و خود و زوپین و تیغ

کلاه و کمر هم نبودش دریغ

ز گَرد‌ِ سواران هوا بست میغ

چو برق درخشنده پولاد تیغ

فروزندهٔ میغ و برّنده تیغ

به جنگ اندرون جان ندارم دریغ

کس از داد یزدان نیابد گریغ

وگرچه بپرد برآید به میغ

جهان زیرپای اندر آرد به تیغ

نهد تخت شاه از بر پشت میغ

من و رستم و اسب شبدیز و تیغ

نیارد برو سایه گسترد میغ

زبانش به کردار برنده تیغ

چو دریا دل و کف چو بارنده میغ

پر از نالهٔ کوس شد مغز میغ

پر از آب شنگرف شد جان تیغ

نشست از بر رخش و رخشنده تیغ

کشید و بیامد چو غرنده میغ

زمانی همی بود در چنگ تیغ

نبد جای دیدار و راه گریغ

یکی نامه باید چو برنده تیغ

پیامی به کردار غرنده میغ

چو برق درخشنده از تیره میغ

همی آتش افروخت از گرز و تیغ

به شمشیر بستانم از کوه تیغ

عقاب اندر آرم ز تاریک میغ

دمیدی به کردار غرنده میغ

میانم بدو نیم کردی به تیغ

گر ایدونک از من نداری دریغ

یکی باره و جوشن و گرز و تیغ

همانا که باران نبارد ز میغ

فزون زانک بارید بر سرش تیغ

ازیشان یکی کان بگیرد به تیغ

ندارم ازو تخت شاهی دریغ

بریشان ببارید چو ژاله میغ

چه تیر از کمان و چه پولاد تیغ

ز من هرچ خواهی ندارم دریغ

ازین افسر و مهر و دینار و تیغ

فروغ سر نیزه و تیر و تیغ

بتابد چنان چون ستاره ز میغ