همی رفت و خواهند از پیش من

ز تن برکنند این دل ریش من

بگوی این همه سر بسر پیش من

نهان چیست زان اژدها کیش من

زمان و زمین بنده بد پیش من

چنین بود تا بخت بد خویش من

کشندهٔ پدر هر زمان پیش من

همی‌بگذرد چون بود خویش من

فدا کرده جان را همی پیش من

به دل هم زبان و به تن خویش من

که گر من کشم ور کشی پیش من

برادر بود گر کسی خویش من

کسی را مده بار در پیش من

ز بیگانه و مردم خویش من

از اندیشه ابرویش پیش من

خیال کج آمد کج اندیش من

همه سرگذشتت بگو پیش من

یکی تازه گردان دل ریش من

برادر بشد کشته خویش من

گرامی سه فرزند من پیش من

فرستادت اقبال من پیش من

زهی طالع دولت‌اندیش‌ِ من

شاه با او گفت ای درویش من

چیست کار تو بگو در پیش من

مانده‌ام زین جمله غم در خویش من

بر سری چون راه گیرم پیش من

شهریارش گفت ای درویش من

دعوی افلاس کردی پیش من

گشته‌ای کالیو کار خویش من

من ندانم حیله‌ای زین بیش من

گفت با او چون توهستی خویش من

دایماً خواهی که باشی پیش من

چون کنم صیاد آمد پیش من

تا نمک ریزد بچشم ریش من

درّ تو هر گه که باشد پیش من

مرهمی یابد دگر این ریش من

گفت ای درویش دوراندیش من

دعوی این راز کردی پیش من

هرکه دعوی کرد آمد پیش من

اولش باید بخوردن نیش من