چرا با جان بیچاره ستیزم

چرا بیهوده خون خویش ریزم

چرا با بخت خود چندین ستیزم

چرا از کار خود چندین گریزم

نه آنم من که از سرما گریزم

همی تا جان بود با او ستیزم

چرا با بخت خود چندین ستیزم

چرا آبی برین آتش نریزم

شب زار به جای بستر آتش ریزم

چون خاکستر به روز از آتش خیزم

هر گه که کند عشق تو آتش تیزم

از درد چو شمع بر سر آتش بیزم

در خواب گه از دل به شب آتش بیزم

چون خاکستر هر روز ز آتش خیزم

هر گه که کند عشق تو آتش تیزم

چون شمع ز درد بر سر آتش ریزم

در خوابگه از دل شب آتش بیزم

چون خاکستر به روز ز آتش خیزم

هر گه که کند عشق تو آتش تیزم

چون شمع ز درد بر سر آتش ریزم

من نه آنم که شورانگیزم

آبرو را برای نان ریزم

گفت هر بامداد برخیزم

تا از این نفسِ شوم بگریزم

آز چون آتش است تن هیزم

آب و آتش به هم چه آمیزم

گفت هر پنج را برآویزم

اسب از اینجای پس برانگیزم

هم جور کشم بتا و هم بستیزم

با مهر تو مهر دگری نامیزم

جانی دارم که بار عشقت بکشد

تا در سر کارت نکنم نگریزم

بزرگوارا دانی کز آفت نقرس

ز هرچه ترشی من بنده می‌بپرهیزم

شراب خواستم و سرکه‌ای کهن دادی

که گر خورم به قیامت مصوص برخیزم

شراب دار ندانم کجاست تا قدحی

[...]

من نه آنم که از تو بگریزم

یا ز تأدیب تو بپرهیزم

بدین خواری مجویم گر عزیزم

خطِ آزادیم دِه گر کنیزم

به تو خوشدل دماغِ مشک‌بیزم

ز تو روشن چراغِ صبح‌خیزم

کای بی‌خبران ز تیغ تیزم

فارغ ز هیون گرم خیزم

نه دل که به شوی بر ستیزم

نه زَهره که از پدر گریزم

هم در این خانه خون او ریزم

سرش از گردنش درآویزم

دوستان را چو در می‌آویزم

گنج قارون ز آستین ریزم