روان بس ارجمند و بس عزیزست

چرا نزدت کم از نیمی پشیزست

شمس را چیزکی است بر گردن

واندرور چیزها نه یک چیزست

هیچ دانی درو چه شاید بود

باش در زیر ریش او تیزست

آنچه بر گردن است ترکاج است

[...]

با رای تو صبح ملک بی‌گه خیزست

با عزم تو آب تیغ فتح آمیزست

چون خواجه توان گفت کسی را که به حکم

جمشید نشان و کیقباد انگیزست

چو آن دختر محیّا و عزیزست

بگو باری بمن تا آن چه چیزست

ترا هر یک نفس دُرّی عزیزست

وزین دُرّت گرامی‌تر چه چیزست

مزن دم گرچه عمر تو عزیزست

که اکنون نوبت یک قوم نیزست

مه نو گرچه بس کهنه عزیزست

بپیش رای من نو کیسه چیزست

بهم گفتند هنگام گریزست

که شب چون هندوی انگشت تیزست

بدل گفتا ندانم تا چه چیزست

ولی دانم که چیزی بس عزیزست

برین رفعت چودایم خانه خیزست

قویتر منصبی، شاهی گریزست

ترا آخر چو مطلوبی عزیزست

نه چون مطلوب مرد خاک بیزست

می گر چه که طبع تلخ، شورانگیز ست

موتی است حقیقت که حیات آمیزست

کندست ازو فهم فرو بسته دهان

با عقلش از آن همیشه دندان تیزست

بر سوز دلم که رستخیزست

انگشت منه که شعله تیزست

نقش رخ خوب تو خیال انگیزست

وان غمزه سرمست تو بس خونریزست

زلفت چو بنفشه است و بر روی چمن

از باد بهار بین که عنبر بیزست

به رویم می‌شوی خندان و چشمم از تو خونریزست

در آب و آتشم می‌افگنی باز این چه انگیزست

نداری تاب درد من برون آی از دل تنگم

درین محنت‌سرا منشین که بس جای بلاخیزست

مرا پروانهٔ خود خوانده‌ای طعنم مزن چندین

[...]

کرم هر چند در عالم عزیزست

کمال عزت او از دو چیزست:

ره صحرای رسوایی گریزست

کلید مملکت شمشیر تیزست

چو شبنم آن که درین بوستان سحرخیزست

مدام ساغرش از صاف عیش لبریزست

به خال گوشه ابروی او مبین گستاخ

که چون ستاره دنباله دار خونریزست

فغان که نرگس بیمار خوبرویان را

[...]

کلام تلخ جبینان حلاوت آمیزست

زمین هند به آن تیرگی شکرخیزست

خدا غنی است ز عصیان ما سیه کاران

طبیب را چه زیان از شکست پرهیزست؟

بگریز به هنگام که هنگام گریزست

رو در پی جان باش که جان سخت عزیزست

جان است نه آن است که آسانش توان داد

بشناس که آسان چه و دشوار چه چیزست

آن آهوی رم دیده که در یک شب و یک روز

[...]