شهریست بزرگ و من بدو در میرم

تا خود زنم و خود کشم و خود گیرم‌

شهریست بزرگ و من بدو درمیرم

تا خود زنم و خود کشم و خود گیرم.

شهریست بزرگ و من بدو درمیرم

تا خود زنم و خود کشم و خود گیرم‌

گرچه به دست کرشمهٔ تو اسیرم

از سر کوی تو پای بازنگیرم

زخم سنان تو را سپر کنم از دل

تا تو بدانی که با تو راست چو تیرم

خصم و شفیعم توئی ز تو به که نالم

[...]

اگر شیرین نباشد دستگیرم

چو شمع از سوزشِ بادی بمیرم

به دزدی هندویت را گر نگیرم

چو هندو دزد ِ نافرمان‌پذیر‌م

گرم فرمان دهی فرمان پذیرم

به دست آوردنش بر دست گیرم

اگرچه ناری ای بدر منیر‌م

پس از حجی و عمری در ضمیر‌م

به شیر‌ی چون شبانان دست گیرم

که در عشق تو چون طفلی به‌شیر‌م

گمان بودم که چون سستی پذیرم

در آن سختی تو باشی دستگیرم

به ناز نیم‌شب زلفت بگیرم

چو شمع صبحدم پیشت بمیرم

ز رقص ره نمی‌شد طبع سیرم

ز من رقاص‌تر مرکب به‌زیرم

شک نیست در اینکه من اسیرم

کز لطف زیم‌، ز قهر میرم

چون نیست به جز تو دستگیرم

هست از کرم تو ناگزیرم

من قوت ز عشق می‌پذیرم

گر میرد عشق‌، من بمیرم

گفتی که  «مترس دستگیرم»

ترسم که در این هوس بمیرم

منگر به مصاف تیغ و تیرم

در پیش تو بین که چون اسیرم

چندان سخن تو یاد گیرم

کاموده شود بدو ضمیرم

گفتم ار پای مرغ را گیرم

زیر پای آورَد چو نخجیرم

چون نیست ز عقل ذرّهای توفیرم

تا می چه کنم عقل، کمش میگیرم

دیوانگی عشقِ توام میباید

تا بو که ز زلفِ تو رسد زنجیرم