رهروان بینی از سر غیرت

همه اوفتاده در ره حیرت

غایت عقل در رهش حیرت

مایهٔ عقل سوی او غیرت

هردو همره ز بازوی چیرت

ملک‌الموت و زخم شمشیرت

هست زنجیر‌، زلف‌‌ ِ چون قیرت

من ز دیوانگان زنجیرت

دل آن مرد خونین شد ز غیرت

گرفت انگشت در دندانِ حیرت

ندیدم ای ز روی من گزیرت

به‌روی تو نمی‌بینم نظیرت

منم جان جنید پاک سیرت

یقین میداند این شیخ کبیرت

بحمدالله که عطّار فقیرت

شده در ملک معنی چون اسیرت

تو انسان بودی و انسان امیرت

امیرالمؤمنین بُد دستگیرت

اگر شرک آید اینجا در ضمیرت

بیک موئی کند اینجا اسیرت

رضیه دختری مرضیه سیرت

سریر آراست، از جای سریرت

سپرست این که میدهد پیرت

چون بینداختی، زند تیرت

ای کاشف اسرار فلک رأی منیرت

وی مظهر انوار سعادات ضمیرت

تو یوسف مصری و عزیز همه آفاق

بر جمله خزائن بجهان کرد امیرت

ای میر محمد توئی آنکس که بمردی

[...]

ز دلداری که باشد دلپذیرت

اگر البته باشد ناگزیرت

گر کرد مدام غم اسیرت

گشت از ره لطف دستگیرت

گرفتش دست کای پاکیزه سیرت

چراغ دیده اهل بصیرت

چو در بینش تو را اینست سیرت

مکش سرمه مگر چشم بصیرت

ز آلایش چو گردد دستگیرت

برآرد پاک چون موی از خمیرت

بجز در آینه کامد فقیرت

نمی بینم دگر جایی نظیرت

حلقهٔ دیده باد زهگیرت

تا رسد گاه کاه بر تیرت