ای دریغا روح قدسی کز همه پوشیده است

پس که دیده‌ست روی او و نام او که شنیده است؟

هرکه بیند در زمان از حسن او کافر شود

ای دریغا کاین شریعت گفتِ ما ببریده است

کون و کان بر هم زن و از خود برون شو تا رسی

[...]

به ماه چارده می‌ماند آن بت

که اکنون چارده سالش رسیده است

مه نو کرد ماه چارده را

به رنجی کز پی نه ماه دیده است

وزآن خلعت که اقبالش بریده است

به هفت اختر کله‌واری رسیده است

خیالت را شبی در خواب دیده‌ست

از آن شب عقل و هوش از وی رمیده‌ست

ز بی‌شرمی کسی کاو شوخ‌دیده‌ است

چو نرگس با کلاه زر کشیده‌است

همانا شمع از آن با آبِ دیده است

که او نیز از لبِ شیرین بریده است

هر خط که بر این ورق کشیده‌ست

شک نیست در آنکه آفریده‌ست

کان آینه در جهان که دیده‌ست

کاول نه به صیقلی رسیده است؟

منگر که چگونه آفریده است

کان دیده‌وری، ورای دیده است

پیرامن هرچه ناپدیده است

جدول‌کش خود خطی کشیده است

گویی عملت که نور دیده است

از دولت و نصرت آفریده است

دیری است که روی تو ندیده‌ است

نز لفظ تو نکته‌ای شنیده‌ است

کای خالق هرچه آفریده است

سوگند به هرچه برگزیده است

نقاب از روی خوبت که کشیده است‌؟

لب و لعلت به دندان که گزیده است‌؟

بگویم با تو تا حق را که دیده است

کدامین قطره در دریا رسیده است

چه گویم وصف او چون کس ندیده است

بگفتا بهر تو حق آفریده است

اگرچه او بمنزلگه رسیده است

همین جا کو جمال شاه دیده است

ز خود جانان بتو اندر دمیده است

ابا تو راز گفته است و شنیده است

هر آنکس را که دنیا برگزیده است

فلک را زیر گردش خود خمیده است

هر آنکس را که دنیا برکشیده است

فلک او را بزیر پنجه دیده است