خم آورد زان پس سنان کرد سیخ

بزد نیزه برکند هفتاد میخ

ز زر اندرو صد ستون ستیخ

از ابریشمش رشته و ز سیم میخ

کرده ناهید از غمش توبیخ

خوانده تاریخ هیبتش مرّیخ

زان ملوک عجم که در تاریخ

بخردان راست موعظت توبیخ

درختی است شش پهلو و چاربیخ

تنی چند را بسته بر چار میخ

ز نعل سمندان پولاد میخ

زمین را ز جنبش برافتاد بیخ

جناح از هوا در زمین برد بیخ

پس آهنگ شد چون زمین چار میخ

زمین را ز شورش بر افتاد بیخ

فکند آسمان نعل و خورشید میخ

در سُم رخشت که زمین راست بیخ

خصم تو چون نعل شده چار میخ

آن مسافر آمد از ره پیش شیخ

آبله بر پا فتاده همچو میخ

غصه‌ها زندان شدست و چارمیخ

غصه بیخ است و بروید شاخ بیخ

خواجه تا شب بر دکانی چار میخ

زانک سروی در دلش کرده‌ست بیخ

اگر ز باغِ رعیّت مَلِک خورد سیبی

بر آورند غلامانِ او درخت از بیخ

به پنج بیضه که سلطان ستم روا دارد

زنند لشکریانش هزار مرغ به سیخ

ز آسمان رسته شد سخن را بیخ

به زمینش فرو مبر، چون میخ

گل باغ دل میر محمود محروم

که نخل قدش مرگ برکند از بیخ

به بیمثلیش این دلیلی تمامست

که شد میر محمود بی‌مثل تاریخ

میخ می‌خواهمش به...ن تا بیخ

چون کلنگی که می‌کشند به سیخ

تا نگوید نصاب ناخوانده

سیْب تُفّاح و خربزه بطّیخ

روی زردش ز داغهای برص

[...]

گوشش که بریده باد از بیخ

چون کفچه بود به روی زرنیخ

پروانه زده زبیمِ تو، بیخ

گاهی بر نعل و گاه بر میخ

چون کلّه که میکشد بر سیخ

سر بر خط اوست کودک و شیخ

ریزی گه جور کندن از بیخ

در جوی مجرّه خون مریخ