سرانجام گفتند کاین کی بود

به جامی که زهر افگنی می بود

دل پارسی باوفا کی بود

چو آری کند رای او نی بود

بدو گفت بهرام چون می بود

ازان خوبتر جامها کی بود

نیست کن هرچه راه و رای بود

تات دل خانهٔ خدا بود

رفت آن کز لبت مرا می بود

وز رخت بوسه ها پیاپی بود

یاد باد آنکه از رخ تو مرا

گل و نرگس شکفته در دی بود

سرو برطرف باغ پیش قدت

[...]

نه با تو مرا خلوت و جام می بود

نه با تو مرا عشرت و نای و نی بود

تا کی گوئی وصل نباشد همه روز

گو خود بکجا با که که دیده کی بود؟

گرچه آغازش از مهِ دی بود

آخرش عهدِ لاله و می بود

وآنجا که زمین به زیر پی بود

در دانه جمال خوشه کی بود

مونس غمخواره غم وی بُوَد

چاره‌گر می‌زده هم می بُوَد

سر مردان عالم مصطفی بود

ببین تا در ره دنیا کجا بود

همه فرهنگ و فرّ و نیکوئی بود

که الحق زان ضعیفه بس قوی بود

ز حارث رودکی آگاه کی بود

که او خود گرم شعر و مست می بود

کسی کو ابن عمّ مصطفی بود

امامت در دو کون او را روا بود

درون هر یکی یک جوهری بود

که جوهر در دو آئینه یکی بود

درون جمله جانها مصطفی بود

که او اینجایگه عین لقا بود

که دریابد که حیدر مصطفی بود

ز نور او عیان نور خدا بود

حقیقت نور پاک مصطفی بود

که نورش بیشکی نور خدا بود

دیو ملعون پیر این معنی بود

راه رو باید که با تقوی بود

این بلا بر جان اهل بغی بود

و آنکه در خون محبّش سعی بود

از لقا مقصود مامعنی بود

وندر آنجا دنیی و عقبی بود