من اندر چه نیاز و چه نهیبم

که چون تو پاکزادی را فریبم

اگر تو کم کنی پند و فریبم

من از شادی و از مردان شکیبم

همی دانی که از تو ناشکیبم

و لیک از دشمنانت با نهیبم

گهی با روی تو اندر عتیبم

گهی از تیر چشمت در نهیبم

فسونتر باد هر روسی نهیبم

که هم تیمار من گشت این عتیبم

مو آن محنت‌کش حسرت‌نصیبم

که در هر مُلک و هر بومی غریبم

نَبو روزی که آیی بر سر من

بوینی مرده از هجر حبیبم

مرا آن بِهْ که از شیرین شکیبم

نه طفلم تا به شیرینی فریبم

اگر‌چه نار سیمین گشت سیبم

همان عاشق‌کُشِ عاقل‌فریبم

فریب دل بس است‌، ای دلفریبم

نوازش کن که از حد شد شکیبم

دهانی کاو طمع دارد به سیبم

به موم سرخ چون طفلش فریبم

مگذار که عاجز‌ی غریبم

از رحمت خویش بی‌نصیبم

چنین گفت او که چون شوهر فریبم

بسی باید نگار از بهرِ زیبم

بایشان گفت من مردی غریبم

جهودم وز شریعت بی‌نصیبم

چنان از دور گردون با نصیبم

که هر کو غم خورد آید عجیبم

اگر پنهان کنی اینجا کتیبم

ببینی در همه عالم نهیبم

بیا کز تو نمی باشد شکیبم

به جان آمد دل از چندین فریبم

مکن تدبیرم ای جان در جدایی

که خون شد زهره آخر زین نهیبم

اگر نازی کنی آری و لیکن

[...]

گر یک نفس از تو می شکیبم

از معتقدان مکن حسیبم

بختم به وصالِ تو بشارت

می آرد و من نمی فریبم

در ساخته ام به نارِ سینه

[...]

شد سوخته، جانِ نا شکیبم

تا کی به زبان دهی فریبم

دلا در باغ حسنش عندلیبم

نباشد غیر خار از گل نصیبم

بچیدند از چمن گل باز یاران

ز گل محروم از جور رقیبم

دلم پردرد و غیر از شکّر او

[...]

نظر برداشت از من تا حبیبم

به جای وصل هجران شد نصیبم

مرا درد دل از درمان چو بگذشت

قدم برداشت از بالین طبیبم

ز یاران عزیز و خویش و پیوند

[...]