هر آنکس که در جانش بغض علی است

از او زارتر در جهان زار کی است

کنون تا سمنگان نشان پی است

وز آنجا کجا جویبار و نی است

چنین گفت کاین کین خون نیاست

کزو شاه را دل پر از کیمیاست

عصیان خلایق ارچه صحرا صحراست

در پیش عنایت تو یک برگ گیاست

هرچند گناه ماست کشتی کشتی

غم نیست که رحمت تو دریا دریاست

هر چند گنهکار است آخر علوی است

فرزند پیمبر است و از آل علی است

زنهار شها که بیش از این مازارش

زیرا که به روز حشر خصمانش قوی است

که بر ما گرامین ترین کس وی است

جوانی خردمند فرّخ پی است

مکرم و معطی و خجسته پی است

بی نیازست از آنچه تحت وی است‌

آن به دل تیغ حجّة‌الوسطی است

وین چراغ محجّة‌الوثقی است

جایگاهی که عصمت عیسی است

مر ترا کی در آن مکان مأوی است

بخشایش و بخشش کن و انصاف و سیاست

کاینست و جز این نیست از ارباب ریاست

این چه بانگ و خروش و آه قوی است؟

بر کسی کو امام یا علوی است

آنچه امروز حادث است از مرگ

در سرای کهن نه رسم نوی است

زانکه در کاس لامحال اجل

[...]

چه نشینم که فتنه بر پای است

رایت عشق پای برجای است

هرچه بایست داشتم الحق

محنت عشق نیز می‌بایست

صبر با این بلا ندارد پای

[...]

بیا ساقی آن می‌ که فرخ‌پی است

به من ده که داروی مردم می است

زمین عجم گورگاه کی است

درو پایِ بیگانه وحشی پی است

گر آن کیمیا را گهر در گیا‌ست

گیای قلم گوهر کیمیاست

ز‌آمدنت رنگ چرا چون می است

که‌آمدنی را شدنی در پی است

خار و سمن هردو به نِسبت گیاست

این خسکِ دیده و آن توتیاست

مرا مستی ار آن صهبای معنی است

که جامش را شراب از آب طوبی است

که صورت بیشکی نقش فنای است

بمعنی و عیان ذات خدایست

خدا نور است و او نور خدای است

به شرعم این معانی مقتدایست