نبیره چو شد رای زن با نیا

ازان جایگه بردمد کیمیا

فرستادم اینک به نزد نیا

بسازم کنون سلم را کیمیا

که ضحاک مهراب را بد نیا

دل شاه ازیشان پر از کیمیا

نکشتم بگشتم ز راه نیا

کنون ساخت بر من چنین کیمیا

دروگر زمانست و ما چون گیا

همانش نبیره همانش نیا

کنون هرچه مانیده بود از نیا

ز کین جستن و چاره و کیمیا

به زین اندر افگند گرز نیا

همی رفت یکدل پر از کیمیا

که کین پدر باز جست از نیا

به شمشیر و هم چاره و کیمیا

یکی کوه پیش آمدش پرگیا

بدو اندرون چشمه و آسیا

بدو گفت ار ایدونک کین نیا

نجویی نداری به دل کیمیا

به خون غرقه شد خاک و سنگ و گیا

بگشتس بخون گر بدی آسیا

هم‌اندر دژش کشتمند و گیا

درخت برومند و هم آسیا

نه بر شخ و ریگش بروید گیا

زمینش روان ریگ چون توتیا

سرانشان ببرم به کین نیا

پدید آرم از هر دری کیمیا

یکی آنک گفتی که کین نیا

بجستم پر از چاره و کیمیا

و دیگر کزان پیر گشته نیا

ز دل دور کرده بد و کیمیا

دگر سام کو بود ما را نیا

ببرد از جهان دانش و کیمیا

پرستنده بودی همی با نیا

نجویم همی زین سخن کیمیا

پدر کشته و بند سایه نیا

به مغز اندرون خون بود کیمیا

یکی نامه بنوشت پیش نیا

پر از غم دل و سر پر از کیمیا