بدان زاری و بد روزی همی گشت

چو ماهی پنج و شش بگذشت برگشت

چو البرز دیدش زغم یار گشت

به خود گفت کم رنج بر باد گشت

نه کس پیش رویش توانست گشت

نه نزدیک او نامداری بگشت

بسیار بگشتیم به گِرْدِ در و دشت،

اندر همه آفاق بگشتیم به گشت؛

کس را نشنیدیم که آمد زین راه

راهی که برفت، راهرو بازنگشت!

از آن راز کشور پر آوازه گشت

همان روز بازارگان بازگشت

ز بی رایی خویش آگاه گشت

بر آن یک سخن آتبین شاد گشت

انگشت‌کش زمانه‌اش کُشت

زخمی‌ست کُشنده زخم انگشت

چو خود میدید دور از جان جان گشت

بلعنت در بر خلق خدا گشت

هرکه اودر عاقبت کل بازگشت

ازجهان جان ستان بیزار گشت

و آنچه بی‌بار بود و کج‌رو گشت

ساختندش به بیشه‌ها انگشت

سه در دید ناگه یکی بازگشت

دلاور در آن دیر می‌کرد گشت

بگلزاریم طالع رهنما گشت

که با خارش بود صد رنگ گلگشت

هم مرو همراهشان در سیر و گشت

که ز پیر روح خواهی دور گشت

وگرنه از بهار و باغ و گلگشت

چه سود آنرا که دور از خانمان گشت

چو شب شد همه کودکان باز گشت

به منزل نمودند،از سوی گشت