زان کوزهٔ می که نیست در وی ضرری

پُر کن قدحی، بخور، به من ده دگری

زان پیش‌تر ای صنم که در رهگذری

خاک من و تو، کوزه‌ کند، کوزه‌گری

زان کوزهٔ میْ که نیست در وی ضرری،

پُر کن قَدَحی بخور، به من دِهْ دگری،

زان پیشتر ای پسر که دررَهْگُذری،

خاک من و تو کوزه کند کوزه‌گری.

گرد می‌بایست کردن لشگری

بهر تو، تو خود ز بهر دیگری

گر تو زین قومی و گر زان دیگری

همچو ایشان بگذری تا بنگری

دیده آ بر دیگران نوحه‌گری

مدتی بنشین و بر خود می‌گری

اگر رونق کار خود ننگری

از آن پس به عزلت نشین و گری

خوب گفت این سخن چو در نگری:

کار علمست و پیشه برزگری

به هر یک که دیدی به از دیگری

همه سر به سر ناز و عشوه‌گری

کای مرا سوخته ز عشوه گری

چه کنم تا تو سوی من نگری

گفت با او پسر به عشوه گری

من که باشم که تو به من نگری

این همه کارگر و کارگری

نیست جز بهر تو چون در نگری

گر به گوشه چشم سوی دیگری

از کمال عشق یکدم بنگری

آمده در مقام جلوه‌گری

تا به عین رضا درو نگری

جگری‌های خود که می‌نگری

همه از خون دل شده جگری

بس که چون سرو چمن در همه جا معتبری

چون پری در نظر اهل جهان جلوه گری

گه گل سرخ گهی لاله و گه نیلوفری

هر دم ای شاخ گل تازه به رنگ دگری

تو هم ترک فرما ملامتگری

چو من گاه میخند و گه میگری

لیک اگر بر من گزینی دیگری

یا به رخسار دگر زن بنگری

من ندانم چیست این صوفیگری

کش سراسر حقه اس چون بنگری

دیده ای کو خواست بیند دیگری

نیست لایق زان رخ ما بنگری

خواهی‌ ار اسرار ما را بنگری

بایدت‌ تحصیل‌ ذوق دیگری