کنون کانِ یاقوتِ دانش بکَن

ز دریایِ اندیشه دُر دَرفکن

هزارش گره سنبل پر شکن

به هم بر زره ساز و چنبرفکن

سپهبد بدش سرکشی یل فکن

قلا نام آن گرد لشکر شکن

سپهبد فرامرز لشکر شکن

ابا جان ستان تیغ دشمن فکن

سپهبد فرامرز لشکر شکن

ابا لشکر گشن دشمن فکن

خیز و بیرون خرام ازین مسکن

رخت خود زین وطن برون افکن

شاخ حرص و هوا ز بیخ بکن

گردن آز و آرزو بشکن

قفس پنج حس را بشکن

مرغ جان را ازو برون افکن

گردن و پشت مشرکان بشکن

بیخ کفر از بُن جهان برکن

عقل اندر سرای پردهٔ کن

از برای قبول کن و مکن

مه چو پیش آیدت سرش بشکن

تیر اگر دم زند زبانش بکن

از فلک زان سنان کوه افکن

پنج‌پای دو روی را بر کن

ز پیش تیغ اجل میشو و سپر بفکن

به زخم گرز خرد مغز آرزو بشکن

آن‌را که زنی، ز بیخ بر کن

وآن‌را که تو برکشی میفکن

کرسی شش‌گوشه به‌هم در‌شکن

منبرِ نُه‌پایه به هم در فِکَن

هرچ آن جز ما بود در هم فکن

چون فکندی بر همش در هم شکن

قلاده جمله را زرّین ولیکن

شمار گوسفندش نیست ممکن

توئی در کعبه و پستی بیفکن

بتِ صورت چوابراهیم بشکن

محمّد(ص) با علی درخود نظر کن

برِ ایشان تو آهنگ اَدَب کن

چو مردان زن اناالحق سر بیفکن

نمود خویشتن کلی تو بشکن