چه یارا تو را آنکه شاهی کشی

بخون شهی تیغ کین برکشی

ز مردان هنر باید و سرکشی

زنان را سزد گر بگویی کشی

نیاگانت را و تو را سرکشی

از این گونه بوده ست چندان کشی

ز ساز فراوان و گردنکشی

گرفتند گندآوری و کشی

کجات آن خدایی و گردنکشی!

کجات آن بزرگی و نام و کشی!

کز شگرفی و دلبری و کشی

بود یاری سزای نازکشی

جداگانه هرکس به کبر و کشی

برآورده گردن به گردن کشی

به زور ارکشی ور به زاری کشی

بکش یا بکش چون مرا دل‌کشی

لطف بود که سهو من، بینی و خط بر او کشی

چون خط مشکبار خود، خط مرا نکو کشی

خون هزار بی گنه، ریخته‌ای به هر مژه

چند سپاه فتنه را، دو صفه رو به رو کشی

ور ز بلندی فلک، مهر مفاخرت کند

[...]

به مدح کسان از چه زحمت کشی

کنی زنده او را وخود را کشی

نه خوبست این کارو این خودکشی

اگر در جهان رنج عالم کشی

کان همه خود بینی و گردن کشی

وان همه خونریزی و آدم‌کشی