نیازارد او را کسی زین سپس

ازو در جهان یافتم داد و بس

دمان ورقه در پیش و لشکر ز پس

ز دشمن همی کینه جستندو بس

ز بس کشته کافکنده از پیش و پس

خروش سروش آمد از بر، که بس

چه بودی گر به راه اندر ازین پس

عماری‌دار او من بودمی بس

جدایی را نیارم دید ازین پس

همین یک ره که دیده‌ستم مرا بس

همی تاخت کوش و سپاهش ز پس

به شمشیر کشتند از ایشان و بس

نکردند فرمانِ او زآن سپس

سپاه آن که بر در بماندند و بس

خواندیم گرسنه ما ز دل یار هوس

سیر از چو تویی بگو که یا رد شد پس

تو نعمت هر دو عالمی به نزد همه کس

قدر چو تویی گرسنه‌ای داند و بس

بدان پشتی چو پشتش ماند واپس

که روی شاه پشتیوان من بس

عتابی گر بود ما را ازین پس

میان‌جی در میانه، موی تو بس

به هزیمت شدند و گرگ از پس

راهشان بر بساط خواجه و بس

جهانی خصم دارد ملکت از پس

مرا بی آن همه غم مُلکِ خود بس

چو دارد هر که زاد او مرگ از پس

سخن زو چیست انّاللّه و بس

چو او را می‌ندید از پیش وز پس

فروماند اندر این گفتارها بس

از همه سود و زیان در پیش و پس

مر یتیمان مرا این بود بس

گفت تا با این همه از پیش و پس

گردهٔ نان میخورم هر روز بس

گرچه بسیاری بگشت از پیش و پس

هم نکرد از اشتیاقش هیچ بس

بستهٔ عقل و هوش را زین پس

چشم جادو و خال شوخ تو بس

چون دوایت می‌فزاید درد پس

قصه با طالب بگو بر خوان عبس

خویش ابله کن تبع می‌رو سپس

رستگی زین ابلهی یابی و بس