نحس خرگوشی که باشد شیرجو

زیرکی و عقل و چالاکیت کو

من بهر جایی که بینم آب جو

رشکم آید بودمی من جای او

وقت اندیشه دل او زخم‌جو

پس به یک سوزن تهی شد خیک او

لاف و غرهٔ ژاژخا را کم شنو

با چنینها در صف هیجا مرو

در خبر بشنو تو این پند نکو

بیم جنبیکم لکم اعدی عدو

گفت او سحرست و ویرانی تو

گفت من سحرست و دفع سحر او

عاقلی گفتش مزن طبلک که او

پختهٔ طبلست با آنشست خو

هر زمان گوید به گوشم بخت نو

که ترا غمگین کنم غمگین مشو

باز لطف آید برای عذر او

که بکردی غسل و بر جستی ز جو

گفت اگر آسان نماید این به تو

این چنین آسان یکی سوره بگو

ظاهرش چوبی ولیکن پیش او

کون یک لقمه چو بگشاید گلو

بنگرد در نفس خود صد گفت و گو

همنشین او نبرده هیچ بو

خفت در مسجد خود او را خواب کو

مرد غرقه گشته چون خسپد بجو

شمع بود آن مسجد و پروانه او

خویشتن در باخت آن پروانه‌خو

هیچ عاشق خود نباشد وصل‌جو

که نه معشوقش بود جویای او

برج آتش گرمی خورشید ازو

همچو تابهٔ سرخ ز آتش پشت و رو

لیکش از ناموس و بوش و آب رو

شرم می‌آمد که وا جوید ازو

رحمت عالم همی‌گویند و او

عالمی را می‌برد حلق و گلو

آنک حق و راستست از ما و او

نصرتش ده نصرت او را بجو

آمدش پیغام از دولت که رو

تو ز منع این ظفر غمگین مشو