چو او را بدیدند برخاست غو

که آمد ز آتش برون شاه نو

سپهرم بد و بارمان پیش رو

خبر شد بدیشان ز سالار نو

نرفتم که گفتند ز ایدر مرو

بمان تا بسیچد جهاندار نو

کنون از گروگان کی اندیشد او

همان پیش چشمش همان خاک کو

چو گرسیوز آمد بران شهر نو

پذیره بیامد ز ایوان به کو

چنین گردد این گنبد تیزرو

سرای کهن را نخوانند نو

بدو گفت پیران که برخیز و رو

خرامنده پیش فرنگیس شو

فرامرز رستم که بد پیش رو

نگهبان هر مرز و سالار نو

سپه را فرامرز بد پیش‌رو

که فرزند گو بود و سالار نو

بیاراست پیلان و برخاست غو

بیامد سپاه جهاندار نو

ز لشکر هر آنکس که بد پیشرو

ورا خواندی شاه گشتاسپ گو

نگه کن که برخیزد از دشت غو

فرخ‌زاد پیروزشان پیش رو

ببودند بر پای بسته کمر

هرانکس که بودند پرخاشخر

سپه دیده‌بان کردش و پیش رو

کشیدش درفش و بشد پیش گو

یکی اسپ آسودهٔ تیزرو

جهنده یکی بود آگنده خو

بخندید بر بارگی شاه نو

ز دم سپه رفت تا پیش رو

هیونان کفک‌افگن و تیزرو

به ایران فرستاد سالار نو

بدانم که بخت تو شد کندرو

که کین آورد هر زمان نو به نو

به شبگیر برخاست از روم غو

ز شهر و ز درگاه سالار نو

بدو گفت نزد دلارای شو

به خوبی به پیوند گفتار نو