من برخی آبی که رود در جویت

من مردهٔ آتشی که دارد خویت

من چاکر خاکی که فتد در پایت

من بندهٔ بادی که رساند بویت

سوگند به آفتاب یعنی رویت

و آنگاه به مشک ناب یعنی مویت

خواهم که ز دیده هر شبی آب زنم

مأوای دل خراب یعنی کویت

زنار خطی عید مسیحا رویت

من کشتهٔ آن صلیب عنبر بویت

آن شب که شب سده بود در کویت

آتش دل من باد و چلیپا مویت

و گر شد قطره‌ای آب از سبو‌یت

بسا دجله که سر دارد به جویت

همین باشد نثار‌افشان کویَت

به رویَت شادم ای شادی به رویَت

نه رندی بوده‌ام در عشق رویت

که تنبوری به دست آیم به کویَت

احرام گرفته‌ام به کویت

لبیک‌زنان به جستجویت

ای کعبهٔ من جمال رویت

محراب من آستان کویت

بر قرعهٔ چار حد کویت

فالی زنم از برای رویت

زهی زمانه ناساز هم نکو گویت

فتاده روز و شب از دیده در تکاپویت

نگارخانه حکمت ضمیر جان بخشت

گشاد نامه حاجت ضمیر دل جویت

بهار دیده منقش ز عکس گلرنگت

[...]

بدو گفتا که گر شد زرد رویت

پشولیده چرا شد مشک مویت

وگر از جان فشاندن نیست بویت

ندارد هیچ سودی گفت و گویت

غلامش گفت ای من خاک کویت

چو می‌داری ز من پوشیده رویت

اگر این رنگ افتد بر رگویت

دو عالم عنبرین گردد ز بویت

هزاران غم فرو آمد برویت

که تا یک آب آمد در گلویت

اگر تو توبه نکنی زارزویت

بگویم تا ببرّد شاه مویت

بخوردی لاجرم، شادی برویت

بگیرد استخوانی در گلویت

چو دل پروانه شد در عکس رویت

جنون آوردم از زنجیر مویت

منم ناشسته روی از خاک کویت

تویی بی‌غم که صد شادی به‌رویت

چرا کژ گویی ای من خاک کویت

که کژ گفتن بریزد آب رویت