برآمد آفتاب راست گویان

خجسته رهنمای راه جویان

به پیشَ انْدر نِشَسته جَنگجویان.

ز بالا ایستاده ماه‌رویان.

چو شیری در بیابان گور جویان

و یا گرگی سوی نخچیر پویان

ز چینی و ز رومی ماه رویان

همه کافور رویان مشک مویان

به شیر تند مانم پوی پویان

خورشان بچهٔ گمگشته چویان

بشد تنها به گیتی ویس جویان

ز درد دل زبانش ویس گویان

زبان از دوستداری رام گویان

روان از مهربانی رام جویان

پلنگی بود گفتی جفت جویان

به ویرانی در آن کهسار پویان

بشد ویس آفتاب ماهرویان

بماندم ویس گویان ویس جویان

نیایم در میان مهر جویان

نورزم نیز مهر ماهرویان

بدو گفت ای بهار مهرجویان

به چهره آفتاب ماهرویان

به بالینش نشسته ماهرویان

زنان مهتران و نامجویان

چو دیوانه به کوه و دشت پویان

ز هر سو در جهان فرزند جویان

گه سوی من آیی از لطیفی پویان

گه عهد شکن شوی چو رشوت جویان

گه برگردی ستیزهٔ بدگویان

این درنخورد ز فعل نیکورویان

زوگریزان جهان و او پویان

همچو دیوانگان جهان جویان

کفر و دین هر دو در رهت پویان

وحده لا شریک له گویان

بندگانت به روز و شب پویان

همه از تو ترا شده جویان

رشد قومی برای حق جویان

اهد قومی ز خوی خوش گویان

چه کنی باد چون وفاجویان

عمر در وعدهٔ نکورویان

صادر و وارد عطاجویان

گشته از هر سویی بدو پویان