همه جنگ را تاختن نوکنند

برزم اندرون یاد خسرو کنند

بسازند وآرایشی نو کنند

درم مهر برنام خسرو کنند

تا زنده ایم بر من و تو گفتگو کنند

از بعد ما حدیث من و تو نکو کنند

چون روزگار کش همه کس ذم همیکند

وانگه چو در گذشت همه یاد او کنند

همان دین دیرینه را نو کنند

گرایش سوی دین خسرو کنند

عروسان به زیور‌کشی خو کنند

سر و فرق را نغز و نیکو کنند

نماید که ترتیب‌ها نو کنند

بسیچ زمین بوس خسرو کنند

خلق را با تو چنین بدخو کنند

تا ترا ناچار رو آن سو کنند

کسانی که در نیستی خو کنند

ز هستی تبرا چو خواجو کنند

وقتست ای حریف که می در سبو کنند

دردیکشان بمنزل مقصود رو کنند

ما جوی شیر و قصر زبرجد گذاشتیم

ساقی بگو که میکده را رفت و رو کنند

می ده که وضع میکده بی مصلحت نشد

[...]

آسودگان چو نشئه درد آرزو کنند

آیند و خاک کشتهٔ تیغ تو بو کنند

یک دم اگر ستم نکنی میرم از الم

بیچاره آن کسان که به لطف تو خو کنند

ای دل رسی چه بر در بیت‌الحرام وصل

[...]

کرسی سر چون سر زانو کنند

آن طرف عرش تکاپو کنند

زان خم که زاهدان به قدم آب جو کنند

شوریدگان صومعه می در سبو کنند

یابند جمله مهر سلیمان و جام جم

گر خاک راه میکده را رفت و رو کنند

در خشت و سنگ میکده دیدم معاینه

[...]

آمد سحر که دیر و حرم رفت و رو کنند

تا بازم از نصیب چه خون در سبو کنند

ما قابل نشاط و شکرخنده نیستیم

تا شهد خوشگوار که را در گلو کنند

آنان که تنگ ظرفی ما را شنیده اند

[...]

کاش آن کسان که منعم از آن تند خو کنند

صد دل نموده وام و نیم نگاهی به او کنند

این تشنگی به جام و قدح کم نمی شود

با ساقیان بگو که فکر سبو کنند

این است التماس که ما را پس از وفات

[...]

مردان به آب تیغ شهادت وضو کنند

تا بی غبار سجده بر آن خاک کو کنند

گام نخست پشت به دیوار می دهند

از کعبه خلق اگر به دل خویش رو کنند

چون شیشه عالمی همه گردن کشیده اند

[...]

روزی که زخم کاهکشان را رفوکنند

بر روی چاک سینه ما در فروکنند

آنان که آستین به دو عالم فشانده اند

بالین ز دست کوته خود چون سبو کنند

دردی کشان ز آینه خشت دیده اند

[...]

خضر و مسیح اگر گل روی تو بو کنند

عمر ابد فدای ره جستجو کنند

ساقی برون کش از دهن شیشه پنبه را

تا اهل فضل مهر لب گفتگو کنند

خم خانه جای صحبت اشراقیانه است

گو جام‌ها به خون فلاطون وضو کنند

هان پر کن از سبوی می ناب کاسه‌ای

زان پیشتر که کاسة سر را سبو کنند

خونم ز دیده باز ناستد مگر دمی

[...]

جمعی‌ که با قناعت جاوید خو کنند

خود را چوگوهر انجمن آبروکنند

حیرت زبان شوخی اسرار ما بس است

آیینه‌مشربان به نگه گفتگوکنند

محجوب پردهٔ عدمی بی‌حضور دل

[...]

حق‌مشربان دمی که به تحقیق رو کنند

خود را ز خود برند به جایی ‌که او کنند

بر دوش غیر تکیه ز دردی‌کشان خط‌است

دستی مگر به گردن خود چون سبو کنند

مشتاق جلوهٔ تو ندارد دماغ گل

[...]