کسی کاو هوای فریدون کند

دل از بند ضحاک بیرون کند

ترا با من از شهر بیرون کند

چو بیند مرا مردمی چون کند

چو افزون کنی کاهش افزون کند

ز سستی تن مرد بی‌خون کند

پرستیدن داور افزون کند

ز دل کاوش دیو بیرون کند

همی‌ساخت تا چاره‌ای چون کند

که پیراهن مهر بیرون کند

گمانم که امشب شبیخون کند

ز دل درد دیرینه بیرون کند

خورش را گوارش می افزون کند

ز تن ماندگی ها به بیرون کند

ابر آزاری بلؤلؤ باغرا قارون کند

در چمن بیجاده از پیروزه سر بیرون کند

گر نبد کنجور قارون ابر درافشان چرا

هر بهار از گنج قارون باغرا قارون کند

گوشوار شاخ را از لؤلؤ لالا کند

[...]

سگالید تدبیر تا چون کند

کز ایرانیان دشت پرخون کند

از اندوه دل دیده پرخون کند

نداند که پیکارها چون کند

سگالش همی کرد تا چون کند

که خنجر ز ماهنگ پر خون کند

همی گشت بر کوه تا چون کند

که بر آتبین بر شبیخون کند

زمانه دل ما پر از خون کند

گر این پرسش از من فریدون کند

ای خداوندی که از دریای دستت روزگار

آز مفلس را چو کان تا جاودان قارون کند

گر سموم قهر تو بر بحر و کان یابد گذر

در این بیجاده و بیجادهٔ آن خون کند

ور نسیم لطف تو بر آتش دوزخ وزد

[...]

همه شب که مه طوف گردون کند

چراغ ترا روغن افزون کند

بر او شاه اگر یک شبیخون کند

ز ملکش همانا که بیرون کند

نهادی که برداشت از خون کند

فروداشتی بی‌جگر چون کند؟

شحنه بود مست که آن خون کند

عربده با پیرزنی چون کند؟

آب گرفتم لطف افزون کند

خار و خسک را به سمن چون کند؟

تفت این آتش چو سر بیرون کند

سنگ ریزه در درونم خون کند