ابر آزاری بلؤلؤ باغرا قارون کند

در چمن بیجاده از پیروزه سر بیرون کند

گر نبد کنجور قارون ابر درافشان چرا

هر بهار از گنج قارون باغرا قارون کند

گوشوار شاخ را از لؤلؤ لالا کند

روی بنده میوه را از دیبه و اکسون کند

ابر تاریک اندر آمد چون روان بیوراسپ

باغ و بستان را چو روی و رأی افریدون کند

بلبل اندر باغ تحت از بسد و مینا کند

آهو اندر دشت فرش از غالی پر نون کند

گل برنگ خون و بوی مشگ این نشکفت از آنک

آسمان در ناف آهو مشگناب از خون کند

بر کران گلستان نرکس شکفته بامداد

همچو گرد زهره پروین را فلک پرهون کند

لاله نعمان میان خوید چون عطار چین

در بن جام عقیق از مشگ و بان معجون کند

گر نه صباغ است بستان هر زمان از بهر چه

گونه دیبای بستان رنگ دیگر گون کند

چون پری داران درخت گل همی لرزد بباد

چون پری بندان همی بلبل بر او افسون کند

گر ز گردون بنگرد حورا سوی هامون کنون

از خوشی حور از گردون قصد زی هامون کند

عاشق گریان بدل سوزان بجان خندان بلب

راز نه مه داشته پنهان پدید اکنون کند

گل بشب مدح ملک خواند مگر پیش هوا

کش هوا هر شب دهان پر لؤلؤ مکنون کند

نیکبخت آنکس بود کاکنون بزیر گلستان

بر گل میگون ز گلگون می دو رخ گلگون کند

این تواند کرد هرکس نیکبخت آنکس بود

کو همیشه خدمت و مدح ملک فضلون کند

تاج شاهان بوالمظفر آنکه هر ساعت خدای

تاجش از خورشید سازد تخت از گردون کند

کلک او دینار مدفون را همی پیدا کند

تیغ او خصمان پیدا را همی مدفون کند

گه فراز تخت میران را دل افروزی دهد

گه میان بیشه شیر شرزه را محزون کند

کس نداند در جهان کو چند بخشد خواسته

کس نبیند جز هوا کو جنگ شیران چون کند؟

شاعران را جستن معنی کند مقرون برنج

زان جهتشان شعر گفتن با تعب مقرون کند

اوبصد معنی وجود داد و دین و دانش است

رنجش آن باشد که معنیهای او موزون کند

مرگ شکر خواب بر چشم بداندیشان اوست

ز آنکه شکر بر بداندیشان بخشم افیون کند

بد سگالان را عیون بر سر عیون خون شود

چون ز بهر جنگ خیل او هیون راهون کند

آن برند آور که گه چون نون بود گه چون الف

چون الف بالای شاهان جهان را نون کند

لوح پیروزه است بروی ریخته لؤلؤی خرد

دیده ها را دیدنش پر لؤلؤ مکنون کند

گاه چون آبست و گه چون آذر و بدخواه را

سوخته چونان بر آذر رنگ آذرگون کند

همچنان باشد که از میغ آفتاب آید برون

چون شهنشاه از نیامش گاه کین بیرون کند

گند گردون اگر بد می کند با دوستان

نیکوئی با مردمان ناسزای دون کند

صلح با موسیش باید کرد با فرعون کند

جنگ با هامانش باید کرد با هارون کند

بس نماند تا بفر شهریار شیر گیر

مهتری بر خسروان فضلون روز افزون کند

ای خداوندی که در سرمای کانون تیغ تو

دشمنان را جان و دل چون تافته کانون کند

از بسی دیبا که بخشیدی همی کمتر کسی

بستر از مقراضی و بالین ز سقلاطون کند

از پی آن را که فخر آل بقراطون توئی

در جهان بقراط خدمت پیش بقراطون کند؟

جغد و بوم ار بگذارد بر بوم و بام دوستانش

طلعت محمود او شان طائر میمون کند

گر ز سنگی کرد پیدا چشمه موسی چه بود

گر بخواهد او ز سنکی دجله و جیحون کند

معجزات حکمت موسی با نگلیون دراست

او بنوک کلک هر سطری ده انگلیون کند

دانش آموختی کنون گر بودی افلاطون ازو

گرچه دانش را نسب هرکس بر افلاطون کند

بس بلا کز وی بترکان بلا ساغون رسد

گر بکینه یاد درکان بلا ساغون کند

بر که و صحرا ز خون خصم روید ارغوان

گر ز بهر جنگ زین بر که نور دارغون کند

زان کجا بر خواستاران خواسته مفتون شده است

خلق عالم را همی بر دوستی مفتون کند

هرکه ورزد مهر او قارونش کرداند بجود

هرکه جوید کینش چون قارون تنش مسجون کند

نیکخواهانرا بمهر اندر عطا چونین دهد

بد سگالان را بکین اندر هلاک ایدون کند

آن درختی کش تو باری باد زریون جاودان

کو بدانش باغ دولت را همی زریون کند

دولتش پاینده باد وعمرش افزاینده باد

کو جهان را هر زمان با دیده دیگر گون کند؟

تا به نیسان گل نشان چهره لیلی دهد

تا بکانون ابر وصف دیده مجنون کند

تیغ یک زخمیت بر جان و دل دشمن کناد

آنچه با گلهای نیسانی دم کانون کند