گفت کمتر شد آن اَلم چونست

وز چه جای نماز پُر خونست

موسئی را که خفتهٔ کونست

فرّ عونش هلاک فرعونست

گفت عمّار بس همایونست

قاتلِ او بدان که ملعونست

هرچه آن نقش دور گردونست

از سرا ضرب عشق بیرونست

اینک امروز ربع مسکونست

قطره‌ای از هزار جیحونست

آفتابی که شاه گردونست

هیچ بی‌تیغ نیست شه چونست

تا تو بر منبری فلک دونست

من نگویم که استوا چونست

شمس خود کدخدای گردونست

نیرّست از کواکبان چونست

مرا دانی که بی‌تو حال چونست

به هر مژگان هزاران قطره خونست

تنم در بند هجر تو اسیرست

دلم در دست عشق تو زبونست

غم عشق تو در جان هیچ کم نیست

[...]

با آنکه دلم در غم هجرت خونست

شادی به غم توام ز غم افزونست

اندیشه کنم هر شب و گویم یارب

هجرانش چنین است وصالش چونست

پایی که ز بند عالمی بیرونست

پالود به خون و زین غمم دل خونست

ای تاج سر زمانه آخر کم ازین

کای دست خوش زمانه پایت چونست

گر شرح نمی‌دهم که حالم چونست

یا از تو مرا چه درد روزافزونست

پیداست چو روز نزد هرکس که مرا

با این لب خندان چه دل پر خونست

کرم پناه جهان عز دین تویی که ز تو

بها و عزت دین هر زمان برافزونست

خدای داند و او عالم الخفیاتست

که بر کمال بزرگیش عقل مفتونست

که دوستداری و اخلاص من به حضرت تو

[...]

غمش را کز شکیبایی فزون‌ست

من غمخواره می‌دانم که چون‌ست

جگر در تاب و دل در موج خونست

گر آری رحمتی وقتش کنونست

حسابی را کزین گنبد برونست

جز ایزد کس نمی‌داند که چونست

این شیوه مصیبت که مرا اکنون است

چون شرح توان داد که حالم چونست

هر اشک که ازدیدهٔ من میریزد

گر بشکافی هزار دریا خونست

گرچه غمم از گریستن بیرونست

هر روز مرا گریستن افزونست

ای ساقی جان فروز! در ده جامی

تا سیر بگریم که دلم پرخونست

یکی دیگر بداد و گفت چونست

چنین گفت او که این یک هم فزونست

چو قدر روی می‌بینی که چونست

چرا مَنلت بپای سرنگونست