تا ترا غل و غش درون باشد

غسل ناکرده‌ای تو چون باشد

طبعِ قوّال را زبون باشد

عشق را مطرب از درون باشد

حرف بد بر زبان بون باشد

هرکه با دین بود نه دون باشد

گه غریب ارچه ذوفنون باشد

هم به دست جهان زبون باشد

آدمی خود جوان زبون باشد

خیمهٔ عمر پیر چون باشد

چو تو گرمی کنی نیکو نباشد

گلی کو گرم شد خوش‌بو نباشد

آنکه صد شیر ازو زبون باشد

او زبون دو شیر چون باشد‌؟

گفت از اینگونه کار چون باشد‌؟!

نبوَد ور بوَد فسون باشد

تیغ بی‌خون و تشت چون باشد؟

هرکجا تیغ و تشت‌، خون باشد

گر او را دشمنی در کون باشد

که باشد، نایب فرعون باشد

ولی گوینده گر فرعون باشد

عذاب آتش صد لون باشد

چو فهم تو تو باشی او نباشد

اگر وصفش کنی نیکو نباشد

مکن جانا ترا این خو نباشد

به پیش عاشقان نیکو نباشد

خواهی که برم سرّ تو مکنون باشد

واین واقعه از حدّ من افزون باشد

در دریایی فکندیم بی پایان

وآنگه گویی غرقه مشو، چون باشد؟

نالیدن بلبل ار چه موزون باشد

از نالۀ او مرا جگر خون باشد

گل در بر بلبل این چنین می نالد

تو دور ز من نالۀ من چون باشد

در خانهٔ غم بودن، از همّت دون باشد

و اندر دل دون‌همّت، اسرارِ تو چون باشد؟!

بر هر چه همی‌ لرزی، می‌دان که همان ارزی

زین روی دلِ عاشق، از عرش فزون باشد

آن را که شفا دانی، درد تو از آن باشد

[...]

بشنو لغزی که سخت موزون باشد

کلی که به جزء دربود چون باشد

دیدیم بسی تون که به گرمابه بود

گرمابه ندیدیم که در تون باشد

بیچاره کسی که بر تو مفتون باشد

دور از تو گرش دلیست پر خون باشد

آن کش نفسی قرار بی‌روی تو نیست

اندیش که بی‌تو مدتی چون باشد

این چو عام است خاص چون باشد

آن معیت ز جان برون باشد

گر بصورت هزار گون باشد

تو بمعنی نگر که چون باشد