برآمیخته طشتهای خلوق

جهان پرشد از نالهٔ کوس و بوق

بفرمود تا دردمیدند بوق

بیاورد پس جامهای خلوق

بزرگان همه راه با کوس و بوق

فشانان به طشت آب مشک و خلوق

عاشقان از وصال یافته ذوق

«‌لی مع الله» گوی از سر شوق

رفته از اقتداش تا عیّوق

زشت و نیکو و لاحق و مسبوق

شرع او چون نشست بر عیّوق

شد گسسته عنان عزّ یعوق

زانکه بگشاد پای بر عیّوق

دست اسلان عقدهٔ فاروق

او نبود آن اسد که رنگ خلوق

کردی او را در این کهن صندوق

چون ترا نیست بر خوای وثوق

نیست جانت به رزق او مرزوق

برده بیخ سخاش تا عیّوق

میوه و برگ و شاخ و نرد و عروق

بنده را ای تو رازق مرزوق

دور گردان ز خدمت مخلوق

ای بزرگی که شد دل و رایت

حارس ملک دودهٔ سلجوق

متعجب بمانده بر گردون

در کمال علو تو عیوق

بوده در بذل و جود چون حاتم

[...]

هرکه مخلوق را کند خدمت

چون بود حر و فاضل و مرزوق

عمر باید که بگذراند خوش

پیش مخلوق با می و معشوق

پس از این در تهی نیاید نیز

[...]

ای تعبیه حسن تو جوق از پس جوق

وز شهد و شکر برده لبت لذت و شوق

دایم به سر کوی تو گردم پر شوق

در گردن خود چو قمری از زلف تو طوق

ز موج خون که بر می‌شد به عیوق

پر از خون گشته طاسک‌های منجوق

ز هر سو دیلمی گردن به عیوق

فرو هشته کله چون جعد منجوق

اگرچه شمع جنّت بود فاروق

چو شمع او باخت سر در راه معشوق

بیامد کودک و بگشاد صندوق

در آنجا دید وصف روی معشوق

مرا پس چشم می‌باید نه معشوق

که پیش کور چه خالق چه مخلوق

چو مردان پای نه در کوی معشوق

مترس از نام و ننگ هیچ مخلوق