ناید زور هزبر و پیل ز پیشه

ناید بوی عبیر و گل ز سماروغ

ای در دل من فکنده عشق تو فروغ

بر گردن من نهاده تیمار تو یوغ

عشق تو به جان و دل خریدستم من

دانی به خریده بر نگویند دروغ

عین عین کرده چشم را به دروغ

راست مانند گاو جسته زیوغ

اگر چه نکوهیده باشد دروغ

رهاننده باشد چو گیرد فزوغ

چه کنی لاف مستیی به دروغ

تات گویند خورده مردک دوغ

ای همه قول تو نفاق و دروغ

پیش دنیا تو گردن اندر یوغ

از بخل کسی که می‌کند وعده دروغ

بگریز ازو که آب دارد در دوغ

آن صبح که خلق کاذبش می‌خوانند

هرگز نرسد ازو به ایمان فروغ

من نگویم هیچ در عرفان دروغ

تو همی ریزی به مشگت همچو دوغ

چون نمایی مستی ای خورده تو دوغ

پیش من لافی زنی آنگه دروغ

شاهدت گه راست باشد گه دروغ

مست گاهی از می و گاهی ز دوغ

چونک بی‌سوگند گفتش بد دروغ

تو میفت از مکر و سوگندش به دوغ

بادهٔ حق راست باشد بی دروغ

دوغ خوردی دوغ خوردی دوغ دوغ

مادران گفتند مکرست و دروغ

صد دروغ آرید بهر طمع دوغ

ما نخواهیم این چنین لاف و دروغ

کردن اندر گوش و افتادن بدوغ

جوهر صدقت خفی شد در دروغ

هم‌چو طعم روغن اندر طعم دوغ

مقعد صدقی نه ایوان دروغ

بادهٔ خاصی نه مستیی ز دوغ

راه گم کرد او از آن صبح دروغ

چون مگس افتاد اندر دیگ دوغ

غریبی گرت ماست پیش آورد

دو پیمانه آب است و یک چُمْچه دوغ

اگر راست می‌خواهی، از من شنو

جهان‌دیده بسیار گوید دروغ

کفر و دین اندرو چو روغن و دوغ

چون لباس نو و کهن در بوغ

کانِ افسون و حیلتی و دروغ

وای او را که افتد از تو به دوغ