به خواب اندر فراز آمد سروشی

جوانی خوب‌رویی سبزپوشی

اگر فرمان بری پندم نیوشی

شکیبایی کنی در صبر کوشی

چرا با من به تلخی همچو هوشی

که با هر کس به شیرینی چو نوشی

آن مایه ز دنیا که خوری یا پوشی

معذوری اگر در طلبش می‌کوشی

باقی همه رایگان نیرزد‌، هُش دار‌!

تا عمر گران‌بها بدان نفروشی

زشتم خواندی و راست گفتی

من نیز بگویم ار نجوشی

من زشت بهم تو خوب ایرا

من شاعرم و تو ... فروشی

خلعت شاه‌، بی بدن پوشی

بادهٔ شوق‌، بی دهن نوشی

گیرم این جا ز دیوی و زوشی

عیب خود بر همه همی پوشی

زین سخن بس کنم که ننیوشی

ور به عمر اندرون بسی کوشی

از کسی در جهان خاموشی

نشنود جز به گوش بی‌گوشی

زانکه اندر جهان خاموشی

بُرد بهتر ز بوریا پوشی

عمر بر مرد غمر چه فروشی

در هوا و هوس چرا کوشی

فلک را داده سَروَش سبز پوشی

عمامش باد را عنبر فروشی

تو آن گندم‌نمای جوفروشی

که در گندم جو پوسیده پوشی

شمال انگیخته هر سو خروشی

زده بر گاو چشمی پیل گوشی

و گر خواهی که در دل راز پوشی

شکیبت باد تا با دل بکوشی

به گفتن با پرستاران چه کوشی‌؟

سیاست باید این‌جا یا خموشی

اگر گوشم بگیری تا فروشی

کنم در بیعت‌ِ بیعت خموشی

مگر شیرین ز لعل افشاند نوشی

که از هر گوشه‌ای خیزد خروشی

پنداشتی این پرند پوشی

معلوم تو گردد ار بکوشی

زاهد که کند سلاح‌پوشی

سیلی خورد از زیاده‌کوشی