بفرمود پس تا سیاووش را

مرآن شاه بی‌کین و خاموش را

همی برد هر سو برانوش را

بدو داشتی در سخن گوش را

شوم پر کنم چشم و آغوش را

بگیرم ببر گیو و شیدوش را

بکشتی بخیره سیاوش را

بزهر اندر آمیختی نوش را

دو گویا عقیق گهرپوش را

که بنده بدش چشمهٔ نوش را

فرستادم اول کیانوش را

خردمند و بیدار و خاموش را

به چنگال بدرید پهلوش را

بگشت آن چنان دیو باتوش را

بفرمود تا طوطیانوش را

کشند و برند از تنش هوش را

چو از هوشمندان ستد هوش را

دیگر گونه زد رود خاموش را

نه ز گربه بیم بود آن موش را

نه بموش آهنگ آن مغشوش را

صد هزاران می چشاند هوش را

که خبر نبود دو چشم و گوش را

آب و روغن نیست مر روپوش را

راه حیلت نیست عقل و هوش را

بنگر اکنون زنده اطلس‌پوش را

هیچ اطلس دست گیرد هوش را؟

مطرب، چو بر سماع تو کردیم گوش را

راهی بزن، که ره بزند عقل و هوش را

ابریشمی بساز و ازین حلقه پنبه کن

نقل حضور صوفی پشمینه پوش را

جامی بیار، ساقی، از آن بادهای خام

[...]

گره کرده شام سحرپوش را

نهان کرده در شب بناگوش را

بدو داده‌ام من پری‌نوش را

ربوده پری‌نوش ازو هوش را

گشاده عقیق گهر پوش را

روان کرده چشمهٔ نوش را

پرده‌دارِ حرفِ دعوی کن لبِ خاموش را

از دبستان بر‌میاور طفلِ بازیگوش را

مور بر خوانِ سلیمان خونِ خود را می‌خورد

خرمنِ گل مایهٔ حسرت بود آغوش را

نیست بر بالای دستِ خاکساری هیچ دست

[...]

بر جگر تا خورده‌ام نیشِ خمارِ نوش را

می‌کنم با درد سودا بادهٔ سرجوش را

مُهر بر لب زن که در خون غوطه (ور هرگز نساخت)

زخمِ دندانِ پشیمانی لبِ خاموش را

چون صدف هر کس به غورِ بحرِ خاموشی رسید

[...]

چند بتوان خاک زد در چشم، عقل و هوش را؟

یا رب انصافی بده آن خطِ بازیگوش را

کارِ من با سرو‌بالایی است کز بس سرکشی

می‌شمارد حلقهٔ بیرونِ در، آغوش را

از جهانِ بی‌خودی پایِ تزلزل کوته است

[...]