یکی پرنیان کرده سرپوش او

که بگرفته بد تا سر دوش او

خواجه سلام علیک کو لب چون نوش او

پستهٔ دربار او لعل گهر پوش او

کی به اشارت ز دور چشم ببیند لبش

زان که نداند همی شکل لبش هوش او

چشم کجا بیندش از ره صورت از آنک

[...]

سمن را تماشا در آغوش او

تماشاگه گل بناگوش او

ببوسید بر حلقه‌ی نوش او

سخن گفت چون حلقه در گوش او

بیابانی از آتشین جوش او

زبانی سخن گفته در گوش او

ز شیرینی چشمهٔ نوش او

شده گوش او حلقه در گوش او

چون بگفت این، گشت زایل هوش او

پس روان شد خون ز چشم و گوش او

حال دریا ز اضطراب و جوش او

فهم کن تبدیلهای هوش او

که نه چربِش دارد و نه نوش او

سِحر خواند، می‌دمد در گوش او

ور بداند ره دل با هوش او

کی رود هر های و هو در گوش او

شکر تشنه چشمه نوش او

قمر بنده حلقه در گوش او

یکی نیزه زد بر سر دوش او

کز آن زخم پهلو بشد هوش او

آشپز امرد دلم باشد کباب هوش او

عاشقان را برده از جا دیگ بی سرپوش او

گر از موج‌ گهر نشنیده‌ای رمز خروش او

بیا شور تبسم بشنو از لعل خموش او

حیا ساقی‌ست چندانی‌ که حسنش رنگ ‌گرداند

ز شبنم می‌زند ساغر بهار گلفروش او

چمن جام طرب در جلوهٔ شاخ‌ گلی دارد

[...]

زلف پیچاپیچ اندر دوش او

گوشوار حسن اندر گوش او

شاهد اقبال در آغوش او

صد جم و کی غاشیه بر دوش او

طره او ریخته بر دوش او

شد دل وجان واله و مدهوش او

دیده باشد خاصه گر آغوش او

یا که خندان پستۀ خاموش او

نشنود جز صوت جانان گوش او

وصف او گوید لب خاموش او

یا بود چون باد بیزن گوش او

هر کسی تا چیست فهم و هوش او