آن زلف که او به بوی مرزَنگوش است

گه بر جَبَه است و گه به زیر گوش است

زین‌باز عجب‌تر آن لب خاموش است

زو شهر و جهان به بانگ نوشانوش است

زبس کش گاو چشم و پیل گوش است

چمن چون کلبه گوهر فروش است

صبا از زلف و رویش حله‌پوش است

گهی قاقم گهی قندز فروش است

طبیب روزگار افسون‌فروش است

چو زراقان ازان ده‌رنگ‌پوش است

برجوش دلا که وقت جوش است

گویای جهان چرا خموش است

چودیگی بر سر آتش به جوش است

نمی‌خسبد همه شب در خروش است

ازین دریا که گویای خموش است

بتان را چشم پر دُر همچو گوش است

ز ماهی تابمه جوش و خروش است

همه کروبیان حلقه بگوش است

ازآن میخورد نِیْ اندر خروش است

گهی نالان شده گاهی خموش است

ز زیر عشق دایم در خروش است

ز بحر لامکان اینجا بجوش است

دل عشّاق از او اینجا بجوش است

وز او هم بحر اعظم در خروش است

همه جانها از این اندر خروش است

که این دریا حقیقت چشم و گوش است

از این جوهر مرا کل حلقه گوش است

نه همچون دیگرم جوهر فروش است

در عالم عشق عقیل کُل مدهوش است

جان بر در او چو غاشیه بر دوش است

از سرّ سماع آن کسی باخبر است

کاو را به جز از دو گوش صورت گوش است

در ثنایش کسی که خاموش است

نیش اندیشه در دلش نوش است

آن خواجه اگر چه تیزگوش است

استیزه کن و گران فروش است

من غره به سست خنده او

ایمن گشتم که او خموش است

هش دار که آب زیر کاه است

[...]

به ذکرش هر چه بینی در خروش است

دلی داند در این معنی که گوش است

بلکه سودش همیشه در جوش است

فهم کن این اگر ترا هوش است

ما همه هوش و جان ما هوش است

آنچه باقیست جمله روپوش است

از آتش می در خم خمار چه جوش است

در میکده از جوشش مستان چه خروش است

آن کس که به یک جو نخرد ملک دو عالم

رندی ز گدایان در باده فروش است

تلخی که چشانی به من ای ساقی شیرین

[...]