رفت سرما و بهار آمد چون طاووسی

به سوی سبزه برون آمد هر محبوسی

هر زمان نوحه کند فاخته، چون نوحه‌گری

هر زمان کبک همی‌تازد، چون جاسوسی

بر سر سرو زند پردهٔ عشاق، تذرو

[...]

کرده با شاه پرِّ طاوسی

جلوه در بوستان قدوسی

همچو مار از بدی و منحوسی

همه ساله شکار طاوسی

تو چه مرد کناری و بوسی

مرد زرقی و یار سالوسی

خداوند من صارم الدین که طبعت

نشد قابل هیچ زرق و فسوسی

تواضع کنانند در پیش قدرت

چو ایام تندی چو گردون شموسی

به یاد جهان پهلوان ده حدیثم

[...]

به زیر تخته‌نرد آبنوسی

نهان شد کعبتین سندروسی

چه خوش گفتا لهاوری به طوسی

که مرگ خر بود سگ را عروسی

درین صندل‌سرای آبنوسی

گَهی ماتم بود، گاهی عروسی

چو ویسه فتنه‌ای در شهد‌بوسی

چو دایه آیتی در چاپلوسی

خواهش‌گری‌ای به دست‌بوسی

می‌کرد ز بهر آن عروسی

با سگ چو سخا کند مجوسی

سگ گربه شود به چاپلوسی

نسبت عقربی است با قوسی

بخل محمود بذل فردوسی

جگرگوشهٔ پیمبر را عروسی

چو زین سانست تو در چه فسوسی

تو می‌سازی بهر دم نوعروسی

نمی‌دانم که گبری یا مجوسی

به هم جمع آمدند کردند عروسی

مسلمان و مغ و گبر و مجوسی

برو زین گرد نای آبنوسی

چه زین درنده درزی می‌بیوسی

شنودم من که فردوسی طوسی

که کرد او در حکایت بی فسوسی

چون نیست شکر لبی که بخشد بوسی

یا ممدوحی که باشدم ناموسی

من نیز برای دفع هر افسوسی

اندر خور وقت می کنم سالوسی

ما را مسلم آمد هم عیش و هم عروسی

شادی هر مسلمان کوری هر فسوسی

هر روز خطبه‌ای نو هر شام گردکی نو

هر دم نثار گوهر نی قبضه فلوسی

عشقی است سخت زیبا فقری است پای برجا

[...]

ایا بت ناموسی لب مرا گر بوسی

رها کنی سالوسی جلا کنی طاووسی