به گلشاه گفت: ای دلارام و دوست

چرا رفت باید؟ که خان آن اوست!

مر آن دوست را برد نزدیک دوست

کجا دوست با دوست یکجا نکوست

گر درد دهد به ما و گر راحت دوست

ا ز دوست هر آن چیز که آید نیکوست

ما را نبود نظر به خوبی و بدی

مقصود رضای او و خشنودی اوست

چشمی دارم همه پر از صورت دوست

بادیده مرا خوشست تا دوست دروست

از دیده ودوست فرق کردن نه نکوست

یا اوست بجای دیده یا دیده خود اوست

گر درد دهد بما و گر راحت دوست

از دوست هر آنچیز که آید نیکوست

ما را نبود نظر بخوبی و بدی

مقصود رضای او و خشنودی اوست

آن کس که ز بهر او مرا غم نیکوست

با دشمن من همی زید در یک پوست

گر دشمن بنده را همی دارد دوست

بدبختی بنده دان ، نه بد عهدی دوست

مر کلک ترا سخاوت ، ای خسرو ، خوست

شمشیر تو بر شیر بدارند پوست

کلک تو و شمشیر توزان زشت و نکوست

کین دوزخ دشمنست و آن جنت دوست

جهان ای شگفتی به مردم نکوست

چو بینی همه درد مردم از وست

همه نیکویی‌ها به مردم نکوست

ز یزدان تمام آفرینش بدوست

کر در جهان خوی زشت ار نکوست

به هر کس گمان آن برد کاندر اوست

یکی چون دل مهربان کفته پوست

یکی چون شخوده زنخدان دوست

درست از گمان من این شاه اوست

کش از دیرگه باز داری تو دوست

به نزد پدر دختر ار چند دوست

بتر دشمن و مهترین ننگش اوست

اگرچند بدخواه کشتن نکوست

از آن کشتن آن به که گرددت دوست

به جمشید ماند به چهر و به پوست

گواهی دهم من که از تخم اوست

اگر کوه البرز یک نیمه اوست

سرش کنده گیر از که آکنده پوست

چو نتوان ز دشمن بر آورد پوست

ازو سر به سر چون رهی هم نکوست

چنان‌کن که‌هرکس‌که نزدیک اوست

به رادی شود با تو دلسوزو دوست

به دل دوستان ورا دار دوست

مخواه ازبن آن را که بدخواه اوست

بدو بخش هر چند داریش دوست

که نیز آنچه الفغدی از جاه اوست