بدو گفت هر کاو بر این دین اوست

مبادا یکی را به تن مغز و پوست

هم اندر زمان آنک فریاد ازوست

پر از کاه بینند آگنده پوست

دل هرکسی بندهٔ آرزوست

وزو هر یکی را دگرگونه خوست

کسی را ندرد به گفتار پوست

بود بر دل انجمن نیز دوست

چنین داد پاسخ که راه از دو سوست

گذشتن تو را تا کدام آرزوست

دلی کو ندارد تن شاه دوست

نباید که باشد ورا مغز و پوست

بترسد ز کار فریبنده دوست

که با مغز جان خواهد و خون و پوست

چنین داد پاسخ که از مرد دوست

جوانمردی و داد دادن نکوست

بدو گفت کسری کرا بیش دوست

که با او یکی بود از مغز و پوست

برادر نخوانم تو را من نه دوست

نه مغز تو از دودهٔ ما نه پوست

بدو گفت شاه این بزرگ آرزوست

بر اندازهٔ مرد آزاده‌خوست

بهشتم که دشمن بداند ز دوست

بی‌آزاری از شهریاران نکوست

چنین داد پاسخ که این پوده پوست

بود رنجه چندانک مغز اندروست

نداری دریغ آنچه داری ز دوست

اگر دیده خواهد اگر مغز و پوست

که کز هرچ در پادشاهی اوست

ز گنج کهن پرکند گاو پوست

ز دینار گفتند وز گاو پوست

ز کاری که آرام روم اندروست

دگر آنک پرسید ازمرد دوست

ز هر دوستی یارمندی نکوست

ز زندان پیامی فرستاد دوست

به موبد که ای بنده را مغز و پوست

که ویرانی شهر ایران ازوست

که مه مغز بادش بتن بر مه پوست

همی‌گفت هر کس که این خسروست

که با تاج و با جامه‌های نوست