به که گرمی در او نیاموزیم

آتش کشته بر نیفروزیم

گر دعای خوش دلی آموزیم

بی‌شک آن وردی بود هر روزیم

ولیک ار سنگ در مردم فروزیم

بت سنگین و سنگین دل بسوزیم

گر ز شمعت چراغی افروزیم

خرمن خویش را بدان سوزیم

در غمت دود آن به عرش رسد

آتشی، کز درون برافروزیم

آفتاب جمال بر ما تاب

[...]

گر ز شمعت چراغی افروزیم

خرمن خویش را بدان سوزیم

در غمت دود از آن به عرش رسد

آتشی کز درون برافروزیم

آفتاب جمال بر ما تاب

[...]

هیچ روزی کم نیامد روزیَم

چیست این ترس و غم و دلسوزیَم؟

گر بگوئیم جان خود سوزیم

آتشی در جگر برافروزیم

ما شمع ز خویشتن فروزیم

با هر چه ریا بود بسوزیم

گر چهره به وصل هم فروزیم

زان به که به هجر هم بسوزیم

خودستایی عیب درویشان بود

لیک اگر پرسی ز فضل اندوزیم

سامری در پیش من گوساله ایست

کزید بیضاست سحر آموزیم

عیسی ام در نطق و از تجرید نیست

[...]

هر دم ز گرمخویی خود برفروزیَم

پُر گرم هم مباش که ترسم بسوزیَم

باشد دهان تنگ توام روزی از ازل

زانست کز ازل به جهان تنگ روزیم

زان شب که دل به زلف سیاه تو بند شد

[...]

از عشق بسینه شعله ای افروزیم

از اشک بدیده موجه ای اندوزیم

شاید که ازین گرد بطالت شوییم

باشد که از آن پرده ی غفلت سوزیم

شمع ومن هر دو زآن همی سوزیم

تا مگر عاشقی بیاموزیم

من و تو گَر به سر مشعل فروزیم

به آن جفتِ سبیلت هر دو گوزیم

کای خدا، بی خانه و بی روزیم

ز آتش ادبار، خوش میسوزیم