به اندا نمودند وخشور را

بدید آن سراپا همه نور را

چو سالار چین دید بستور را

کیان زاده آن پهلوان پور را

نه هیتال مانم نه جمهور را

بگیرم ز زرفام ساطور را

برون آرم از بند جمهور را

برون کن ز سر فتنه و شور را

دلارام بنواخت شیپور را

چه دید آن چنان فتنه و شور را

چو روز آمد آن مرد رنجور را

فرستاده ی شاه طیهور را

حیف کردی کُشتی این منصور را

گوش کردی حرف اهل زور را

وانموده حالت منصور را

صاحب سر آن شه سیفور را

تا که بر دارش برند منصور را

آن حبیب واصل سیفور را

ماه گشته سالکی این نور را

میدهد هر روز نور او حور را

آنچ حق آموخت مر زنبور را

آن نباشد شیر را و گور را

کی ببینی سرخ و سبز و فور را

تا نبینی پیش ازین سه‌، نور را

لطف حق این شیر را و گور را

الف دادست این دو ضد دور را

تا پذیرا گردی ای جان نور را

تا ببینی بی‌حُجُب مستور را

هین صلا بیماری ناسور را

داروی ما یک بیک رنجور را

هین بمگذار ای شفا رنجور را

تو ز خشم کر عصای کور را

انگبین داروی تن رنجور را

چشمه کرده باطن زنبور را

این چنین واجستها مجبور را

کس بگوید یا زند معذور را؟

از آن دشت بربود شاپور را

چو میغی که پنهان کند هور را

سیه کرد از گرد پی هور را

به دندان گزیدند شاپور را