دریغ آنچنان مرد نام آورا

ابا رادمردان همه سرورا

دی شانه زد آن ماه خمِ گیسو را

بر چهره نهاد زلفِ عنبر بو را

پوشید بدین حیله رخِ نیکو را

تا هر که نه محرم نشناسد او را

همی گفت گردا گوا سرورا

هژبرا جهانگیر نام آورا

بقا باد این کریم نیکخو را

بر افزون باد جاه و دولت او را

ترا بخشایم اندر مهر و او را

که بخشودن سزد روی نکو را

آن خر کون دریده بیرو را

بزند . . . خواره بانو را

بده دست تا دست بندم تو را

به نزدیک شاهت برم زین ورا

شاها ادبی کن فلک بد خو را

گر چشم رسانید رخ نیکو را

گرگوی خطا کرد به چوگانش زن

ور اسب خطا کرد به‌ من بخش او را

چون مخنّث بدید هندو را

زو بپرسید و او بگفت او را

چون بدید آن ضعیف آهو را

وآن چنان چشم و روی نیکو را

کن مراعات شاهِ بدخو را

چون زن زشت شوی نیکو را

فازل سواد الشک بالثغر الذی

ملاء الدیاجی و الحنادس نورا

لله در مباسم لو اسفرت

ابصرت منها انجما و بدورا

دریچه باشد آن قصر نکو را

هزار و دو هزار از هر سو او را

بدید از دور روی آن نکو را

که داند تا چه کار افتاد او را

خبر کردت ندانستی تو او را

از آن افتادهٔ در گفت و گو را

چنین توحید باید گفت او را

که تا باشد حقیقت مر نکو را

بآخر هم بسوزانید او را

چنان باشد مر اورا گفتگو را

بدان خود را و در خود بین تو او را

شکن بر سنگ تقوی این سبورا

زلیخا گم بشد چون دید او را

جمال حُسن آن روی نکو را

همی دانست سرّی هست او را

که میگفت از حقیقت آن نکو را