گرچه ما از جزغ نیاساییم

جان پاکت ز غم بیاسوده است

مثلست این که : آفتاب به گل

کس نیندود و سخت بیهوده است

زیر هر پشته ای ز صورت تو

[...]

بر لوحْ نشانِ بودنی‌ها بوده‌است،

پیوسته قلم ز نیک و بد فرسوده‌است؛

در روز ازل هر آن‌چه بایست بداد،

غم خوردن و کوشیدنِ ما بیهوده است،

تا جان مرا باده مهرت سوده است

جان و دلم از رنج غمان آسوده است

گر باده به گوهر اصل شادی بوده است

پس چون که ز باده تو رنج افزوده است

قدم همت او فرق فلک را سوده است

نظر او خطر اهل هنر بفزوده است

رودکی‌وار یکی بیت ز من بشنوده است

بلعمی‌وار بدو ده صلتم فرموده است

همه جایی شکیبایی ستوده‌ست

جز این یک‌جا که صید از من ربوده‌ست

من سوده ولی درم نسوده است

الماس کسش نیازموده است

هرگز بت من روی به کس ننموده است

و این گفت و شنود خلق، بر بیهوده است

و آن کس که بتم را به سزا بستوده است

او هم به حکایت ز کسی بشنوده است

هر خاک که در جهان کسی فرسوده است

تنهاست که آسیای چرخش سوده است

هر گرد که بر فرق عزیز تو نشست

مفشان، که سر و فرق عزیزی بوده است

پس بگفتی آنچ کس نشنوده است

گفتی اسکندر چنین فرموده است

چو جانان روی در پرده نموده است

دگر این پرده از رخ برگشوده است

جمالش با جلال اینجا نموده است

دگر این پرده از رخ برگشوده است

دو بینی تو هم اینجا نموده است

نمیدانی کت اینجاگه چه بوده است

همه انوار و اسراری که بوده است

حقیقت مرد را اعیان نموده است

مرا از بحر تو دیدار بوده است

که از بحر توام جوهر نموده است

وجودت قطره اندر بحر بوده است

درو پیدا عجب درّی نموده است

در میان جان من او بوده است

خود همو گفته همو بشنو ده است

دعوی عشق منش میبوده است

پس سه روز و شب فرو آسوده است

جبرئیل آمد که حق فرموده است

کاین همه رنج شما بیهوده است

گفت حق رازی دگر فرموده است

این سخن بر قولتان بیهوده است

بواهبی که بر ارباب عقل و اهل یقین

بفیض نور خرد راه کشف پیموده است

که در فراق جناب رفیع تو شب وروز

برید فکر و خیال رهی نیاسوده است