یکایک همه فام کین توختیم

همه شهر آباد او سوختیم

کز ایشان همی دانش آموختیم

به فرهنگ دلها برافروختیم

سخن‌چینی از کس نیاموختیم

ز عیب کسان دیده بر دوختیم

من خریدار تو، تو بفروختیم

ما وفاداری ز تو آموختیم

مرد نحوی را از آن در دوختیم

تا شما را نحوِ محو آموختیم

ما ز آز و حرص خود را سوختیم

وین دعا را هم ز تو آموختیم

چشم بر اسباب از چه دوختیم

گر ز خوش‌چشمان کرشم آموختیم

اسم الرحمن از او آموختیم

شمع خود از نور او افروختیم

ما ز عشق یار در دل آتشی افروختیم

هرچه نقش غیر در وی بود کلی سوختیم

گر نباشد عشق ما حسنش کجا پیدا شود

شمع رویش را ز نور عشق ما افروختیم

زنده می‌سازد لبش هردم هزاران مرده را

[...]

در طریقت سالها در نار محنت سوختیم

تا بنور فقر شمعی در جهان افروختیم

هر که لاف از عاشقی ز ددان که ابجد خوان ماست

تا بفن عشق ورزی نکته ها آموختیم

جامه چاکان گرچه بودند در حقیقت پرده در

[...]

تا آتش عشق رخت در جان و دل افروختیم

دیدیم گر مهیا ز غم از خوشدلی وا سوختیم

حالی بغم رو کرده‌ایم با عیش یکرو کرده‌ایم

شادی چو در غم یافتیم آنرا باین بفروختیم

با جنت و طوبی چه‌کار چون کام ما از غم رواست

[...]

آری آری ناقه مان بفروختیم

خویشتن را زین تغابن سوختیم

زاغها دلخوش که کاغ افروختیم

این سمندرها در آتش سوختیم

شمعها شبها بسی افروختیم

داستان از یکدگر آموختیم

ما به یوسف این چنین آموختیم

شمع تدبیرش به وحی افروختیم

تو خود گو چرا مردی اندوختیم؟

سواری برای چه آموختیم؟

چون دل از سوز غمش افروختیم

خرمن امکان ز آهی سوختیم

دین فطرت از نبی آموختیم

در ره حق مشعلی افروختیم

رمز قرآن از حسین آموختیم

ز آتش او شعله ها اندوختیم

گرچه ز جور جلفا سوختیم

ز آل علی معرفت آموختیم