مگر آنک تا دین بیاموختم

همی در جهان آتش افروختم

هنرهای شاهانش آموختم

از اندرز فام خرد توختم

چوگویی که فام خرد توختم

همه هرچ بایستم آموختم

چنین گفت کز هرک آموختم

همه فام جان وخرد توختم

بگفتا: کی یکبارگی سوختم

دل و دیدهٔ ناز بردوختم

چراغ خرد در دل افروختم

فراوان ز هر دانش آموختم

همه یاد دار آنچت آموختم

که من کین بدین چاره‌ها توختم

هنر از تهمتن بیاموختم

هم از زال زر تیر اندوختم

هنرها و مردیت آموختم

به دیدار تو روی افروختم

ز کاخ تو چون آتش افروختم

مرین شهر پرمایه را سوختم

دل تو به فرزند تو سوختم

کنون آتشی دیگر افروختم

تا بر آن روی چو ماه آموختم

عالمی بر خویشتن بفروختم

پاره کرده پردهٔ صبر و صلاح

دیدهٔ عقل و بصر بردوختم

رایت عشق از فلک بفراختم

[...]

ابجد عشقت چو بیاموختم

پیرهن محنت و غم دوختم

کار غمت هم ز غمت ساختم

دام غمت هم ز غم اندوختم

حاصل عشقت سه سخن بیش نیست

[...]

کس نداند کز غمت چون سوختم

خویشتن در چه بلا اندوختم

دیدنی دیدم از آن رخسار تو

جان بدان یک دیدنت بفروختم

برکشیدم جامهٔ شادی ز تن

[...]

شب‌افروز شمعی برافروختم

وز اندیشه چون شمع می‌سوختم

به من ده که می خوردن آموختم

خورم خاصه‌، کز تشنگی سوختم

نه در کس جهانسوزی آموختم

نه بی‌حجتی خرمنی سوختم

دراین غم که از تشنگی سوختم

به من ده که می‌خوردن آموختم

به تعلیم او دل برافروختم

چنین چاره‌ای زو درآموختم

به دینار‌ی این بر تو بفروختم

وزو کیسه سود بردوختم