پیشم آمد بامداد آن دلبر از راه شکوخ

با دو رخ از شرم لعل و با دو چشم از سحر شوخ

آستین بگرفتمش، گفتم که: مهمان من آی

داد پوشیده جوابم: مورد و انجیر و کلوخ

در ربودن بسان گربهٔ شوخ

خانه چون موش ساخته ز کلوخ

چون تو نه اینی نه آن هستی کلوخ

قلبت از سنگ است ای بیشرم شوخ

با زبان حال می‌گفت ای شیوخ

رحمتی که سوختم زین خام شوخ

روبها پا را نگه دار از کلوخ

پا چو نبود دُم چه سود ای چشم‌شوخ

مستحق شرح را سنگ و کلوخ

ناطقی گردد مشرح با رسوخ

سنگ باشد سخت‌رو و چشم‌شوخ

او نترسد از جهان پر کلوخ

غیر من پیشت چون سنگست و کلوخ

گر صبی و گر جوان و گر شیوخ

هست تعلیم خسان ای چشم‌شوخ

هم‌چو نقش خرد کردن بر کلوخ

عقل لرزان از اجل وان عشق شوخ

سنگ کی ترسد ز باران چون کلوخ

گفت عقل هر که را نبود رسوخ

پیش عاقل او چو سنگست و کلوخ

شد فنا هستش مخوان ای چشم‌شوخ

در چنین جو خشک کی ماند کلوخ

بجز شر نشاید ز شیطان شوخ

که نفرین بر او باد و سنگ و کلوخ

سنگ باشد سخت روی و چشم شوخ

می نترسد از جهانی پرکلوخ

گرگ از سرِ وقت، گفت کای شوخ

بیداد منت مباد منسوخ

بر تن استم بارش سنگ وکلوخ

همچو گل از دست یاری شنگ و شوخ

یغمای نگاه بین که آن دلبر شوخ

چیزی نگذاشت دیگر از بهر شیوخ

عقل و دل و دین به جمله شد غارت

علم و عمل از اشاره شد منسوخ

عشق من دلسوخته و حسن تو شوخ

شد باعث حیرانی صبیان و شیوخ

من ساخته‌ام قصه مجنون متروک

تو کرده‌ای افسانه لیلی منسوخ