آنچه بر این مائدهٔ خرگهی است

کاسهٔ آلوده و خوان تهی است

که روی او یقین فر الهی است

ورا در کل کمال پادشاهی است

ز ریحان بوی سنبلهای شاهی است

ترا آن بوی از فیض الهی است

بطون تو پُر اسرار الهی است

مثال جوهر و دریا و ماهی است

ببام دیر اعیانش کماهی است

که بیشکی این زمان سرّ الهی است

ولیکن دل نظرگاه الهی است

مر او را بر تمامت پادشاهی است

راه بی‌راهان طریق گمرهی است

رفتن آن ره نشان ابلهی است

کرامت جوانمردی و نان دهی است

مقالات بیهوده طبل تهی است

بدانم که در وی شکوه مهی است

وگر رد کند بانگ طبل تهی است

خنک آنکه زین مایه دستش تهی است

که در ملک معنی گدائی شهی است

رخش آیینه آیین شاهی است

ز سر تا پا همه فرّ الهی است

بخوانش خوش که اسرار الهی است

معانی بیان پادشاهی است

مس او به ز زر ده دهی است

ذکر زر در ره او بیرهی است

گر چو گل در کف ما جام می صبحگهی است

آنهم از سایه اقبال تو ای سرو سهی است

بهر جان هر که دم از بی گنهی زد بکشش

چه گناهش بتر از دعوی این بی گنهی است

پادشاهان همه شب پاس درت میدارند

[...]

تشریف کرامت اگر از لطف الهی است

پشمینه مارا چه کم از اطلس شاهی است

گر نامه سفیدی سببش توبه ز عشق است

این نامه سفیدی نبود نامه سیاهی است

چون برگ خزان دیده به پیرانه سرم بین

[...]

در بهار نوجوانی باغ ما از گل تهی است

در خزان پیری امید گل ازوی ابلهی است

ساقی، از جامی بگیرم دست کاین دلتنگ را

صدهزاران آرزو در جان و دست او تهی است

باده خور با نو غزالان وز فلک یاری مجوی

[...]

چو صاحب دیده از نور الهی است

خداوند سفیدی و سیاهی است

شعله‌ها هریک به حدی منتهی است

مشعلی از شمع جستن، ابلهی است

نه هر تن لایق تشریف شاهی است

شهادت آل تمغای الهی است

سر آزاده تاج زرنگارست

دل آسوده تخت پادشاهی است

بود آزادگی در ترک دنیا

[...]

نه اخراج تو عزل از پادشاهی است

درین سری ز اسرار الهی است